Ένα παιχνίδι φαντασίας που οδηγεί σε υπαρκτές, υπέροχες πραγματικότητες! Σε προ(σ)καλώ!
«Πώς θα ήταν η ζωή σου, άραγε, αν έπαυες να αισθάνεσαι φοβισμένη;». Ελεύθερη, σκέφτομαι. Κλείνω τα μάτια, ανασαίνω με ανακούφιση και φαντάζομαι: προχωρώ με θάρρος, πιστή στο πλάνο που έχω φτιάξει εγώ και μόνο εγώ για τη ζωή μου, και προσπερνώ με ταχύτητα όλες αυτές τις φωνές που μου λένε τι θα χάσω και τι θα συμβεί «αν…». Γιατί ξέρω πως τίποτα δεν μπορεί να με απειλήσει, να με πληγώσει ή να με εμποδίσει αν εγώ δεν του το επιτρέψω. Νιώθω δυνατή, γιατί έχω αποδεχτεί πως τελικά όλα από εμάς ξεκινούν κι όλα σ’ εμάς γυρίζουν.
Αρχίζω να το απολαμβάνω. Συνήθως εγώ είμαι αυτή που κάνει τις ερωτήσεις, μα αυτή τη φορά καλούμαι να δώσω απαντήσεις. Μου αρέσει, πάμε για την επόμενη ερώτηση!
«…αν έπαυες να αισθάνεσαι θυμωμένη;». Φαντάζομαι τη Νάνσυ μέσα σε ένα πράσινο σύννεφο, μα εδώ δεν υπάρχει ίχνος θολούρας –όλα είναι φωτεινά, διαυγή. Ναι, δεν είναι σύννεφο, είναι φως, ολοκάθαρο. Είμαι ήρεμη, γιατί έχω καταλάβει πως καθετί και καθένας που με έχει θυμώσει στο παρελθόν, ουσιαστικά, μου έχει δείξει και τον τρόπο να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Νιώθω δυνατή. Κοιτάζω στον καθρέφτη και κλείνω το μάτι στη γυναίκα που βλέπω απέναντί μου, επειδή εμείς οι δυο έχουμε κάνει μια σιωπηλή συμφωνία: πως εγώ και μόνο εγώ αποφασίζω ποιος θέλω να βρίσκεται στο τιμόνι του εαυτού μου. Και τότε με κάποιο μαγικό τρόπο, αυτή τη σιωπηλή συμφωνία την ακούν και οι άλλοι, τη σέβονται…
«Πώς θα ήταν η ζωή σου, άραγε, αν έπαυες να αισθάνεσαι λυπημένη;». Ε, αυτό είναι εύκολο, σκέφτομαι, χαμογελώντας. Βρίσκω κάθε μέρα όλο και περισσότερους -και πιο ουσιαστικούς- λόγους να γελώ και να απολαμβάνω τη ζωή. Είμαι σε θέση να ξεχωρίζω τι έχει πραγματικά ουσία και σημασία. Σε κάθε εμπόδιο θα μπορούσα να κάθομαι πίσω και να βυθίζομαι στην (αυτό)λύπησή μου, όπως έκανα παλιά, μα, σε δευτερόλεπτα πλέον παίρνω την απόφασή μου: εγώ επιλέγω πού θέλω να στέκομαι και μάλιστα με ακατανίκητη αποφασιστικότητα. Αυτό κι αν είναι δύναμη…!
«…αν δεν ανησυχούσες για το τι σκέφτονται οι άλλοι για σένα;». Είμαι ο εαυτός μου, απαλλαγμένη από όλα τα πρέπει που πρώτη εγώ είχα επιβάλλει σε εμένα. Στο κάτω κάτω, τις περισσότερες φορές που ανησυχούσα στο παρελθόν για τη γνώμη των άλλων απλώς έκανα υποθέσεις, νομίζοντας ότι ήξερα τι περίμεναν οι άλλοι από εμένα, αλλά σπάνια έπεφτα μέσα. Το πρώτο βήμα το έκανα στρέφοντας την προσοχή μου μέσα μου, κοιτάζοντας τι περιμένω εγώ από εμένα. Και, τι όμορφή έκπληξη με περίμενε εκεί: ανάμεσα στα πρέπει, κρυμμένα σε κάτι σκοτεινές γωνίες, στέκονταν τα θέλω μου, περιμένοντας υπομονετικά να τα ανακαλύψω! Πλέον αισθάνομαι δυνατή, γεμάτη αυτοπεποίθηση, γιατί ξέρω τι θέλω και για ποιο λόγο. Έγινα φίλη με τη Νάνσυ, έγινα η καλύτερή μου φίλη. Από τότε που αποδέχτηκα εγώ εμένα και με αγάπησα, βλέπω γύρω μου πολύ περισσότερους φίλους παρά εχθρούς, πολύ περισσότερους υποστηρικτές παρά επικριτές. Που είναι εκεί για εμένα πιο αληθινά και ουσιαστικά από ποτέ.
Ανοίγω τα μάτια και ξαναδιαβάζω τις απαντήσεις μου. «Θα μπορούσα εγώ να είμαι αυτή η Νάνσυ που φαντάστηκα; Ελεύθερη, χαρούμενη, ήρεμη και τόσο μα τόσο δυνατή; Θα μπορούσε να είναι έτσι η ζωή μου;», αναρωτιέμαι. Όχι μόνο θα μπορούσε, μα είμαι ήδη όλα αυτά, τα έχω πετύχει, τα έχω φέρει στη ζωή μου! Αυτά που κάποτε ήταν στη φαντασία μου τώρα είναι η πραγματικότητά μου. Και το μόνο που χρειάστηκε ήταν να το θελήσω.
Όλες αυτές τις ερωτήσεις τις θέτουν ο δρ Ιωάννης Καρλαούζος και η δρ Μαρία Λεβέντη, οι άνθρωποι που εμπνεύστηκαν τη Σφαιρική Αντιληπτικότητα, την πρώτη ελληνική μέθοδο αυτοβελτίωσης. Και τις θέτουν όχι μόνο σε εμένα, μα σε όλους όσοι ονειρεύεται να κάνουν τη ζωή τους καλύτερη. Αν οι ερωτήσεις τους σου κέντρισαν τη φαντασία και είδες μπροστά σου μια ολόδική σου πραγματικότητα, με περισσότερη χαρά, πληρότητα και (πολλή!) δύναμη και αποφασιστικότητα, αξίζει να γνωρίσεις τα καινούργια σεμινάρια της Σφαιρικής Αντιληπτικότητας με τίτλο «Εμπόδια τέλος!» που ξεκινούν αυτές τις μέρες. Το μόνο που έχεις να χάσεις είναι αυτά που σε εμποδίζουν να κερδίσεις.
«Πώς θα ήταν η ζωή σου, άραγε, αν έπαυες να αισθάνεσαι φοβισμένη;». Ελεύθερη, σκέφτομαι. Κλείνω τα μάτια, ανασαίνω με ανακούφιση και φαντάζομαι: προχωρώ με θάρρος, πιστή στο πλάνο που έχω φτιάξει εγώ και μόνο εγώ για τη ζωή μου, και προσπερνώ με ταχύτητα όλες αυτές τις φωνές που μου λένε τι θα χάσω και τι θα συμβεί «αν…». Γιατί ξέρω πως τίποτα δεν μπορεί να με απειλήσει, να με πληγώσει ή να με εμποδίσει αν εγώ δεν του το επιτρέψω. Νιώθω δυνατή, γιατί έχω αποδεχτεί πως τελικά όλα από εμάς ξεκινούν κι όλα σ’ εμάς γυρίζουν.
Αρχίζω να το απολαμβάνω. Συνήθως εγώ είμαι αυτή που κάνει τις ερωτήσεις, μα αυτή τη φορά καλούμαι να δώσω απαντήσεις. Μου αρέσει, πάμε για την επόμενη ερώτηση!
«…αν έπαυες να αισθάνεσαι θυμωμένη;». Φαντάζομαι τη Νάνσυ μέσα σε ένα πράσινο σύννεφο, μα εδώ δεν υπάρχει ίχνος θολούρας –όλα είναι φωτεινά, διαυγή. Ναι, δεν είναι σύννεφο, είναι φως, ολοκάθαρο. Είμαι ήρεμη, γιατί έχω καταλάβει πως καθετί και καθένας που με έχει θυμώσει στο παρελθόν, ουσιαστικά, μου έχει δείξει και τον τρόπο να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Νιώθω δυνατή. Κοιτάζω στον καθρέφτη και κλείνω το μάτι στη γυναίκα που βλέπω απέναντί μου, επειδή εμείς οι δυο έχουμε κάνει μια σιωπηλή συμφωνία: πως εγώ και μόνο εγώ αποφασίζω ποιος θέλω να βρίσκεται στο τιμόνι του εαυτού μου. Και τότε με κάποιο μαγικό τρόπο, αυτή τη σιωπηλή συμφωνία την ακούν και οι άλλοι, τη σέβονται…
«Πώς θα ήταν η ζωή σου, άραγε, αν έπαυες να αισθάνεσαι λυπημένη;». Ε, αυτό είναι εύκολο, σκέφτομαι, χαμογελώντας. Βρίσκω κάθε μέρα όλο και περισσότερους -και πιο ουσιαστικούς- λόγους να γελώ και να απολαμβάνω τη ζωή. Είμαι σε θέση να ξεχωρίζω τι έχει πραγματικά ουσία και σημασία. Σε κάθε εμπόδιο θα μπορούσα να κάθομαι πίσω και να βυθίζομαι στην (αυτό)λύπησή μου, όπως έκανα παλιά, μα, σε δευτερόλεπτα πλέον παίρνω την απόφασή μου: εγώ επιλέγω πού θέλω να στέκομαι και μάλιστα με ακατανίκητη αποφασιστικότητα. Αυτό κι αν είναι δύναμη…!
«…αν δεν ανησυχούσες για το τι σκέφτονται οι άλλοι για σένα;». Είμαι ο εαυτός μου, απαλλαγμένη από όλα τα πρέπει που πρώτη εγώ είχα επιβάλλει σε εμένα. Στο κάτω κάτω, τις περισσότερες φορές που ανησυχούσα στο παρελθόν για τη γνώμη των άλλων απλώς έκανα υποθέσεις, νομίζοντας ότι ήξερα τι περίμεναν οι άλλοι από εμένα, αλλά σπάνια έπεφτα μέσα. Το πρώτο βήμα το έκανα στρέφοντας την προσοχή μου μέσα μου, κοιτάζοντας τι περιμένω εγώ από εμένα. Και, τι όμορφή έκπληξη με περίμενε εκεί: ανάμεσα στα πρέπει, κρυμμένα σε κάτι σκοτεινές γωνίες, στέκονταν τα θέλω μου, περιμένοντας υπομονετικά να τα ανακαλύψω! Πλέον αισθάνομαι δυνατή, γεμάτη αυτοπεποίθηση, γιατί ξέρω τι θέλω και για ποιο λόγο. Έγινα φίλη με τη Νάνσυ, έγινα η καλύτερή μου φίλη. Από τότε που αποδέχτηκα εγώ εμένα και με αγάπησα, βλέπω γύρω μου πολύ περισσότερους φίλους παρά εχθρούς, πολύ περισσότερους υποστηρικτές παρά επικριτές. Που είναι εκεί για εμένα πιο αληθινά και ουσιαστικά από ποτέ.
Ανοίγω τα μάτια και ξαναδιαβάζω τις απαντήσεις μου. «Θα μπορούσα εγώ να είμαι αυτή η Νάνσυ που φαντάστηκα; Ελεύθερη, χαρούμενη, ήρεμη και τόσο μα τόσο δυνατή; Θα μπορούσε να είναι έτσι η ζωή μου;», αναρωτιέμαι. Όχι μόνο θα μπορούσε, μα είμαι ήδη όλα αυτά, τα έχω πετύχει, τα έχω φέρει στη ζωή μου! Αυτά που κάποτε ήταν στη φαντασία μου τώρα είναι η πραγματικότητά μου. Και το μόνο που χρειάστηκε ήταν να το θελήσω.
Όλες αυτές τις ερωτήσεις τις θέτουν ο δρ Ιωάννης Καρλαούζος και η δρ Μαρία Λεβέντη, οι άνθρωποι που εμπνεύστηκαν τη Σφαιρική Αντιληπτικότητα, την πρώτη ελληνική μέθοδο αυτοβελτίωσης. Και τις θέτουν όχι μόνο σε εμένα, μα σε όλους όσοι ονειρεύεται να κάνουν τη ζωή τους καλύτερη. Αν οι ερωτήσεις τους σου κέντρισαν τη φαντασία και είδες μπροστά σου μια ολόδική σου πραγματικότητα, με περισσότερη χαρά, πληρότητα και (πολλή!) δύναμη και αποφασιστικότητα, αξίζει να γνωρίσεις τα καινούργια σεμινάρια της Σφαιρικής Αντιληπτικότητας με τίτλο «Εμπόδια τέλος!» που ξεκινούν αυτές τις μέρες. Το μόνο που έχεις να χάσεις είναι αυτά που σε εμποδίζουν να κερδίσεις.
0 comments