4 σοφές φράσεις που με βοηθούν να ξαναβρώ την αισιοδοξία μου
Έχω αποφασίσει πως ό,τι κι αν συμβαίνει, δεν θα χάσω την αισιοδοξία μου. Πως ακόμα και εκείνες τις μέρες που όλα γύρω μου μοιάζουν γκρίζα, εγώ θα ψάχνω (και θα βρίσκω) τη μία μικροσκοπική χαραμάδα από όπου περνάει λίγο φως. Έχω δοκιμάσει πώς είναι να βλέπω το ποτήρι μισοάδειο και μάλιστα για χρόνια. Μα το να γκρινιάζω για τα capital controls ή τον ελάχιστο χρόνο που περνάω πια με τον άντρα μου και το να ανησυχώ για το αύριο των παιδιών μου που θα ξημερώσει ποιος ξέρει πώς, με άφηναν τόσο άδεια που πονούσε. Ούτε λύσεις έβρισκα έτσι, ούτε καλά ένιωθα. Έμαθα με τον δύσκολο τρόπο ότι όσο περισσότερο εστιάζομαι στις δυσκολίες και τις ελλείψεις (που αντικειμενικά υπάρχουν στη ζωή μας) τόσο πιο πολύ παγιδεύομαι στον κύκλο της αρνητικότητας, έλκοντας στην καθημερινότητά μου ακόμα περισσότερες δυσκολίες και ελλείψεις. Κι έτσι, μετά από 30+ χρόνια αμετανόητης απαισιοδοξίας, αποφάσισα να της γυρίσω την πλάτη και να μην κοιτάξω ποτέ ξανά πίσω. Κάθε βράδυ πριν ξαπλώσω κρατάω ημερολόγιο ευγνωμοσύνης, κάνω διαλογισμό και γιόγκα, μαθαίνω στην κόρη μου ασκήσεις αναπνοών, ξεψαχνίζω διάφορες μεθόδους αυτοβελτίωσης και δοκιμάζω με ενθουσιασμό πρωτάρας τεχνικές NLP και coaching… Και νιώθω ότι τα πηγαίνω περίφημα.
Έλα όμως που, παρ’ όλα αυτά, έρχονται στιγμές στη ζωή μου ή και περίοδοι ολόκληρες που όλα φαίνονται να πηγαίνουν στραβά; Που κουράζομαι να αποκρούω το ένα χτύπημα μετά το άλλο. Που σηκώνω τα χέρα ψηλά και λέω: «Δεν μπορώ άλλο!». Τότε είναι που θέλω να παραιτηθώ και να εγκαταλείψω όλα εκείνα που μέχρι χθες ένιωθα ότι με κρατούσαν όρθια. Τότε είναι που δεν έχω καν τη δύναμη να κινητοποιηθώ και θέλω μόνο να αφεθώ και να βουλιάξω όσο πιο βαθιά γίνεται. Κάτι τέτοιες στιγμές όμως είναι που μπορεί ακόμα και μια απλή φράση να με ξεκλειδώσει, να γίνει το αόρατο σκαλοπάτι από όπου γραπώνομαι για να ξανασηκωθώ. Γράφω μερικές από αυτές, σαν παρακαταθήκη, σαν ένα «emergency box» αισιοδοξίας, για την επόμενη φορά που θα το χρειαστώ:
1. «Αν δεν σου αρέσει κάτι, άλλαξέ το. Αν δεν μπορείς να το αλλάξεις, άλλαξε τον τρόπο που το αντιμετωπίζεις». Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που νιώθω ότι έχουν βρεθεί στη Γη για να διδάξουν και να εμπνεύσουν όλους όσοι το θελήσουν και η σπουδαία Maya Angelou είναι σίγουρα ένας από αυτούς. Πολλά είναι τα πράγματα στη ζωή μας που βρίσκονται τελείως έξω από τον έλεγχό μας, που δεν έχουμε την παραμικρή δύναμη να τα επηρεάσουμε. Για ένα όμως είμαι απόλυτα βέβαιη ότι υπεύθυνοι είμαστε εμείς και μόνο εμείς: το πώς αντιμετωπίζουμε όλα όσα μας συμβαίνουν.
2. «Ο πόνος είναι αναπόφευκτος. Το μαρτύριο προαιρετικό». Οι μεγαλύτεροί μου δάσκαλοι τα τελευταία χρόνια είναι τα παιδιά μου. Κάθε σημείο τριβής μεταξύ μας -όπως και κάθε μου ανησυχία για εκείνα- έχει πάντα πολλά να μου πει για το τι θα μπορούσα να κάνω για να γίνω καλύτερος άνθρωπος (σ’ ευχαριστώ, Δανάη, σ’ ευχαριστώ, Αλέξη!). Τους τελευταίους μήνες ο μικρός μου γιος έχει ξεσπάσματα θυμού. Κάθε φορά που με χτυπάει του λέω: «Δεν θέλω να με χτυπάς, πονάω και δεν μου αρέσει να πονάω». Τα χτυπήματα ενός 3χρονου αγοριού πολύ λίγο με πονούν και μόνο επιφανειακά – κάτι τσιμπηματάκια στεναχώριας τα νιώθω, μα, δεν μιλάω γι’ αυτά. Μιλάω για τ’ άλλα πλήγματα, εκείνα που χτυπάνε διάνα βαθιά μέσα μου και ματώνουν την ψυχή μου. Τις απώλειες, την απόρριψη, τα ψέματα… Για χρόνια είχα μπλοκάρει το συναίσθημά μου γιατί δεν ήθελα άλλο να πονάω. Οπότε, τι; Σκάβω μια τρύπα και κρύβομαι μέσα της; Ναι, αμέ, μόνο που παγώνοντας το συναίσθημα παγώνει κι η καρδιά. Άλλωστε ο πόνος βρίσκει πάντα τρόπο να τρυπώσει, έρχεται ακάλεστος, όχι σαν τη χαρά που πρέπει να ανοίξεις την αγκαλιά σου για να σε πλησιάσει. Πλέον σε κάθε χτύπημα βρίσκομαι σε ένα σταυροδρόμι: θέλω να κρυφτώ στο λαγούμι της αυτολύπησης ή μαζεύω τα κομμάτια μου και φωνάζω «φτου και βγαίνω»;
3. «Το μόνο που έχουμε αληθινά είναι το τώρα. Το χθες και το αύριο είναι μια πλάνη». Ή όπως το θέτει ο άλλος μεγάλος δάσκαλος, ο Eckhart Tolle, «μέσω της παρούσας στιγμής έχεις πρόσβαση στη δύναμη της ίδιας της ζωής». Τώρα, έτσι όπως έχουν τα πράγματα αυτή τη στιγμή, είμαι ζωντανή, στα δυο μου πόδια; Έχω δίπλα μου ανθρώπους έτοιμους να μου δώσουν το χέρι αν τους το ζητήσω;
4. «Μερικές φορές κάποια πράγματα πρέπει να γκρεμιστούν για να δημιουργηθούν άλλα καλύτερα». Σε λίγα πράγματα μπορώ να πω ότι θα ταίριαζα με την Merilyn Monroe, αλλά σε αυτό με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη. Μπορεί να ακούγεται σκληρό, αλλά το θεωρώ πέρα για πέρα αληθινό: κανείς δεν έχει ιδέα πώς θα ξημερώσει το αύριο και ελάχιστοι άνθρωποι πιστεύω ότι μπορούν να δουν τη μεγάλη εικόνα μιας κατάστασης όσο βρίσκονται μέσα σε αυτή. Ακόμα κι όταν αυτό που γκρεμίζεται στη ζωή μου φαντάζει ιδανικό, προφανώς υπάρχει κάποιος λόγος για τον οποίο πρέπει να φύγει, ώστε να κάνει χώρο για κάτι άλλο.
Κλείνω το καπάκι από αυτό το «κουτί πρώτων βοηθειών», μα δεν το σφραγίζω. Θέλω να ανοίξει εύκολα την επόμενη φορά που θα το χρειαστώ. Και το αποθηκεύω κάπου όπου μπορούν να το βρουν κι άλλοι, γιατί μόνο ό,τι μοιραζόμαστε είναι αληθινά δικό μας. 40+κάτι, σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για τη φιλοξενία!
Έχω αποφασίσει πως ό,τι κι αν συμβαίνει, δεν θα χάσω την αισιοδοξία μου. Πως ακόμα και εκείνες τις μέρες που όλα γύρω μου μοιάζουν γκρίζα, εγώ θα ψάχνω (και θα βρίσκω) τη μία μικροσκοπική χαραμάδα από όπου περνάει λίγο φως. Έχω δοκιμάσει πώς είναι να βλέπω το ποτήρι μισοάδειο και μάλιστα για χρόνια. Μα το να γκρινιάζω για τα capital controls ή τον ελάχιστο χρόνο που περνάω πια με τον άντρα μου και το να ανησυχώ για το αύριο των παιδιών μου που θα ξημερώσει ποιος ξέρει πώς, με άφηναν τόσο άδεια που πονούσε. Ούτε λύσεις έβρισκα έτσι, ούτε καλά ένιωθα. Έμαθα με τον δύσκολο τρόπο ότι όσο περισσότερο εστιάζομαι στις δυσκολίες και τις ελλείψεις (που αντικειμενικά υπάρχουν στη ζωή μας) τόσο πιο πολύ παγιδεύομαι στον κύκλο της αρνητικότητας, έλκοντας στην καθημερινότητά μου ακόμα περισσότερες δυσκολίες και ελλείψεις. Κι έτσι, μετά από 30+ χρόνια αμετανόητης απαισιοδοξίας, αποφάσισα να της γυρίσω την πλάτη και να μην κοιτάξω ποτέ ξανά πίσω. Κάθε βράδυ πριν ξαπλώσω κρατάω ημερολόγιο ευγνωμοσύνης, κάνω διαλογισμό και γιόγκα, μαθαίνω στην κόρη μου ασκήσεις αναπνοών, ξεψαχνίζω διάφορες μεθόδους αυτοβελτίωσης και δοκιμάζω με ενθουσιασμό πρωτάρας τεχνικές NLP και coaching… Και νιώθω ότι τα πηγαίνω περίφημα.
Έλα όμως που, παρ’ όλα αυτά, έρχονται στιγμές στη ζωή μου ή και περίοδοι ολόκληρες που όλα φαίνονται να πηγαίνουν στραβά; Που κουράζομαι να αποκρούω το ένα χτύπημα μετά το άλλο. Που σηκώνω τα χέρα ψηλά και λέω: «Δεν μπορώ άλλο!». Τότε είναι που θέλω να παραιτηθώ και να εγκαταλείψω όλα εκείνα που μέχρι χθες ένιωθα ότι με κρατούσαν όρθια. Τότε είναι που δεν έχω καν τη δύναμη να κινητοποιηθώ και θέλω μόνο να αφεθώ και να βουλιάξω όσο πιο βαθιά γίνεται. Κάτι τέτοιες στιγμές όμως είναι που μπορεί ακόμα και μια απλή φράση να με ξεκλειδώσει, να γίνει το αόρατο σκαλοπάτι από όπου γραπώνομαι για να ξανασηκωθώ. Γράφω μερικές από αυτές, σαν παρακαταθήκη, σαν ένα «emergency box» αισιοδοξίας, για την επόμενη φορά που θα το χρειαστώ:
1. «Αν δεν σου αρέσει κάτι, άλλαξέ το. Αν δεν μπορείς να το αλλάξεις, άλλαξε τον τρόπο που το αντιμετωπίζεις». Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που νιώθω ότι έχουν βρεθεί στη Γη για να διδάξουν και να εμπνεύσουν όλους όσοι το θελήσουν και η σπουδαία Maya Angelou είναι σίγουρα ένας από αυτούς. Πολλά είναι τα πράγματα στη ζωή μας που βρίσκονται τελείως έξω από τον έλεγχό μας, που δεν έχουμε την παραμικρή δύναμη να τα επηρεάσουμε. Για ένα όμως είμαι απόλυτα βέβαιη ότι υπεύθυνοι είμαστε εμείς και μόνο εμείς: το πώς αντιμετωπίζουμε όλα όσα μας συμβαίνουν.
2. «Ο πόνος είναι αναπόφευκτος. Το μαρτύριο προαιρετικό». Οι μεγαλύτεροί μου δάσκαλοι τα τελευταία χρόνια είναι τα παιδιά μου. Κάθε σημείο τριβής μεταξύ μας -όπως και κάθε μου ανησυχία για εκείνα- έχει πάντα πολλά να μου πει για το τι θα μπορούσα να κάνω για να γίνω καλύτερος άνθρωπος (σ’ ευχαριστώ, Δανάη, σ’ ευχαριστώ, Αλέξη!). Τους τελευταίους μήνες ο μικρός μου γιος έχει ξεσπάσματα θυμού. Κάθε φορά που με χτυπάει του λέω: «Δεν θέλω να με χτυπάς, πονάω και δεν μου αρέσει να πονάω». Τα χτυπήματα ενός 3χρονου αγοριού πολύ λίγο με πονούν και μόνο επιφανειακά – κάτι τσιμπηματάκια στεναχώριας τα νιώθω, μα, δεν μιλάω γι’ αυτά. Μιλάω για τ’ άλλα πλήγματα, εκείνα που χτυπάνε διάνα βαθιά μέσα μου και ματώνουν την ψυχή μου. Τις απώλειες, την απόρριψη, τα ψέματα… Για χρόνια είχα μπλοκάρει το συναίσθημά μου γιατί δεν ήθελα άλλο να πονάω. Οπότε, τι; Σκάβω μια τρύπα και κρύβομαι μέσα της; Ναι, αμέ, μόνο που παγώνοντας το συναίσθημα παγώνει κι η καρδιά. Άλλωστε ο πόνος βρίσκει πάντα τρόπο να τρυπώσει, έρχεται ακάλεστος, όχι σαν τη χαρά που πρέπει να ανοίξεις την αγκαλιά σου για να σε πλησιάσει. Πλέον σε κάθε χτύπημα βρίσκομαι σε ένα σταυροδρόμι: θέλω να κρυφτώ στο λαγούμι της αυτολύπησης ή μαζεύω τα κομμάτια μου και φωνάζω «φτου και βγαίνω»;
3. «Το μόνο που έχουμε αληθινά είναι το τώρα. Το χθες και το αύριο είναι μια πλάνη». Ή όπως το θέτει ο άλλος μεγάλος δάσκαλος, ο Eckhart Tolle, «μέσω της παρούσας στιγμής έχεις πρόσβαση στη δύναμη της ίδιας της ζωής». Τώρα, έτσι όπως έχουν τα πράγματα αυτή τη στιγμή, είμαι ζωντανή, στα δυο μου πόδια; Έχω δίπλα μου ανθρώπους έτοιμους να μου δώσουν το χέρι αν τους το ζητήσω;
4. «Μερικές φορές κάποια πράγματα πρέπει να γκρεμιστούν για να δημιουργηθούν άλλα καλύτερα». Σε λίγα πράγματα μπορώ να πω ότι θα ταίριαζα με την Merilyn Monroe, αλλά σε αυτό με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη. Μπορεί να ακούγεται σκληρό, αλλά το θεωρώ πέρα για πέρα αληθινό: κανείς δεν έχει ιδέα πώς θα ξημερώσει το αύριο και ελάχιστοι άνθρωποι πιστεύω ότι μπορούν να δουν τη μεγάλη εικόνα μιας κατάστασης όσο βρίσκονται μέσα σε αυτή. Ακόμα κι όταν αυτό που γκρεμίζεται στη ζωή μου φαντάζει ιδανικό, προφανώς υπάρχει κάποιος λόγος για τον οποίο πρέπει να φύγει, ώστε να κάνει χώρο για κάτι άλλο.
Κλείνω το καπάκι από αυτό το «κουτί πρώτων βοηθειών», μα δεν το σφραγίζω. Θέλω να ανοίξει εύκολα την επόμενη φορά που θα το χρειαστώ. Και το αποθηκεύω κάπου όπου μπορούν να το βρουν κι άλλοι, γιατί μόνο ό,τι μοιραζόμαστε είναι αληθινά δικό μας. 40+κάτι, σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για τη φιλοξενία!
Δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο 40+κάτι
0 comments