«Δεν είναι γνωστό από τι πέθανε ο Άμνετ Σαίξπηρ: ο τόπος ταφής του είναι καταγεγραμμένος αλλά το αίτιο θανάτου όχι. Ο Μαύρος Θάνατος [...] δεν μνημονεύεται πουθενά στο -θεατρικό ή ποιητικό- έργο του Σαίξπηρ. Ανέκαθεν αναρωτιόμουν γι' αυτή την απουσία και το τι μπορεί να σήμαινε - το μυθιστόρημα αυτό είναι το αποτέλεσμα της ελεύθερης εικασίας μου». Μάγκι Ο' Φάρελ 

Αυτό το μυθιστόρημα όμως δεν είναι για τον Σαίξπηρ, ούτε για τον γιο του. Είναι για την Άγκνες.

Η Άγκνες είναι «αυτή που είναι ικανή να ακούει τους νεκρούς, τα ανείπωτα και τ’ άγνωστα, που μπορεί να διαβάσει την ματιά και την καρδιά του άλλου καταπώς κανείς διαβάζει ένα βιβλίο».

Μπορεί ν’ ακούσει τη νεκρή μάνα της να την παροτρύνει, όταν έρθει η ώρα, να πάει να γεννήσει μέσα στο δάσος. Μπορεί ν’ ακούσει τη φωνή του ανέμου, τους ψιθύρους των δέντρων, να δει τα νεύματα της λειχήνας. Όμως φτάνει η στιγμή που «φοβάται την ενόρασή της· αλήθεια τη φοβάται. Θυμάται με παγερή ακρίβεια την εικόνα στο μυαλό της - τις δυο μορφές στο προσκεφάλι της, την ώρα του τέλους. Τώρα ξέρει πως είναι πιθανό, περισσότερο από πιθανό, το ένα από τα παιδιά της να πεθάνει, γιατί τα παιδιά πεθαίνουν, κάθε μέρα. Μα δεν το δέχεται. Με τίποτα. Θα γεμίσει τούτο το παιδί, θα τα γεμίσει και τα δύο, με ζωή. Θα στηθεί στο διάβα της πόρτας που βγάζει στον βαλτο, και θα μείνει εκεί, με γυμνωμένα δόντια, φράζοντας το πέρασμα. Θα σπρώξει, θα παλέψει, θα ξεκάνει την εικόνα που είχε ανέκαθεν στον νου, για τα δύο παιδιά. Θα τα καταφέρει. Είναι βέβαιη».

Δεν τα καταφέρνει όμως και το ξέρεις από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου. Παρ’όλα αυτά διαβάζεις κι άλλο, άλλη μια σελίδα, άλλο ένα κεφάλαιο, και δεν μπορείς να σβήσεις το φως στο κομοδίνο.

Αύριο θα αργήσουμε να πάμε για μπάνιο. Δεν πειράζει, θα καταλάβει η Μ. Το διάβαζε κι εκείνη πριν λίγους μήνες.

Life is better with friends ❤️

Και με μια μετάφραση του Αύγουστου Κορτώ 🙏