Βιβλίο,
εκδόσεις Διόπτρα,
εκδόσεις Κέδρος,
εκδόσεις Πατάκη,
Μυθιστόρημα,
νουβέλα
Τα βιβλία που αγάπησα αυτό το καλοκαίρι
27 Σεπ 2021Όλα τόσο διαφορετικά, όλα τόσο γοητευτικά!
Καθένα από αυτά τα βιβλία που ξεχώρισα από τις φετινές διακοπές χάραξε μέσα μου πολλές όμορφες στιγμές, γι' αυτό και τα προτείνω. Χωρίς πολλά πολλά, ξεκινώ κατευθείαν με δυο τρία πράγματα που αγάπησα στο καθένα.
- Κάθε Μέρα Άλλος, του Ντέιβιντ Λέβιθαν (εκδ. Πατάκη)
Από το οπισθόφυλλο:
"Ονομάζεται Α. Κάθε πρωί ξυπνάει στο σώμα και στη ζωή ενός διαφορετικού ανθρώπου. Ποτέ δεν ξέρει από πριν ποιο θα είναι το άτομο μέσα στο οποίο θα βρεθεί. Αν θα είναι αγόρι ή κορίτσι, λευκός ή μελαμψή, χαρούμενος ή θυμωμένη. Το έχει αποδεχτεί όμως, έχει ορίσει μάλιστα και τους κανόνες: δεν δένεται πολύ, μένει διακριτικά στη ζωή των άλλων και δεν ανακατεύεται στην καθημερινότητα που μοιράζεται για μία μόνο μέρα. Ώσπου ένα πρωί ξυπνάει στο σώμα του Τζάστιν και γνωρίζει την κοπέλα του, τη Ριάννον. Τότε νιώθει ότι βρήκε επιτέλους κάποιον με τον οποίο θέλει να είναι μαζί. Κάθε μέρα [...] Κάθε μέρα άλλο σώμα. Κάθε μέρα άλλη ζωή. Κάθε μέρα αναζητά το ίδιο κορίτσι".
Σπάνια ένας αφηγητής ή χαρακτήρας σε κερδίζει από τις πρώτες σελίδες. Θέλεις το χρόνο σου να τον γνωρίσεις, να δεθείς μαζί του, να τον συμπαθήσεις ή να τον αντιπαθήσεις. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο χαρακτήρας/αφηγητής κάθε μέρα είναι και άλλος. Έτσι ένιωθα στα πρώτα κεφάλαια. Μου έπαιρνε χρόνο να συνηθίσω τα νέα δεδομένα και σήκωνα με δυσπιστία το φρύδι, κρατώντας αμφιβολίες για το αν τελικά θα το διάβαζα όλο ή θα το άφηνα. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι ο Λέβιθαν είναι σπουδαίος συγγραφέας: είχα μπει στα παπούτσια του Α χωρίς καν να το καταλάβω. Μοιραζόμουν ακριβώς τη δική του εμπειρία και είχα κιόλας δεθεί μαζί του. Σελίδα τη σελίδα έβλεπα ότι πέρα από τα φαινόμενα εκείνος είναι ένα πολυδιάστατο πλάσμα και μάλιστα πολύ οκ τύπος: προσπαθεί να μην μπλέκει και να μην μπλέκεται στη ζωή του ανθρώπου του οποίου το σώμα δανείζεται για μία μέρα, τόσο από άμυνα δική του όσο και από σεβασμό στον άλλο. Όταν όμως ως Τζάστιν γνωρίζει τη Ριάννον, όλες του οι αποφάσεις ανατρέπονται και οι αξίες του αμφισβητούνται. Γιατί αυτή είναι η δύναμη του έρωτα, ειδικά στην εφηβεία (ο Α είναι πια 16 χρόνων και "καταλαμβάνει" το σώμα ατόμων μόνο με την ίδια ηλικία): σε παρασύρει, σε ταρακουνάει και σε ωθεί να κάνεις πράγματα που δεν θα έκανες μέχρι χθες...
Μπορεί στο οπισθόφυλλο να γράφει πως πρόκειται για "ένα υπέροχο βιβλίο που θα μιλήσει στην καρδιά κάθε εφήβου που ψάχνει μια αγάπη κι ένα σώμα για να τη μοιραστεί", αλλά δεν γνωρίζω ούτε έναν ενήλικα που να μη χρειάζεται αυτή την υπενθύμηση: το ποιος είναι καθένας δεν διαμορφώνεται ούτε εξαρτάται από την όψη του - το μέσα του έχει βαρύτητα εκατονταπλάσια. Μακάρι τα παιδιά μου όταν φτάσει εκείνη η ώρα να αναζητούν τους συντρόφους τους με αυτό στο μυαλό τους και ανοιχτή καρδιά... Όπως διαλέγουν μέχρι τώρα τους φίλους τους. Βάζω νοερή υπενθύμηση να τους δώσω να διαβάσουν το Κάθε Μέρα Άλλος όταν μεγαλώσουν λίγο <3
INFO
Το βιβλίο του Ντέιβιντ Λέβιθαν κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Εδώ μπορείς να ξεφυλλίσεις τις πρώτες σελίδες και εδώ να το παραγγείλεις.
- Η Χαμένη Κόρη, της Λουσίντα Ράιλι (εκδ. Διόπτρα)
Οι έξι αδελφές της Ατλαντίδας αναζητούν τη Χαμένη Κόρη σε ολόκληρο τον κόσμο, ταξιδεύοντάς μας από τις φάρμες της Νέας Ζηλανδίας ως τον Καναδά και από τη Νότια Γαλλία μέχρι το Λονδίνο. Η ιστορία όμως του παρελθόντος μάς γυρίζει πίσω στην Ιρλανδία, την εποχή που οι κάτοικοί της οργανώνονταν κατά των Άγγλων κατακτητών. Όπως σε κάθε βιβλίο της σειράς, η Ράιλι βρίσκει τον καλύτερο τρόπο να μιλήσει για τις γυναίκες και τη δική τους συμβολή στον ιρλανδέζικο αγώνα για την ελευθερία.
Το ότι στο τέλος του βιβλίου δεν είναι βέβαιο αν έχουν πράγματι βρει τη Χαμένη Κόρη (εντάξει, είναι κοινό μυστικό, δεν το λες και spoiler), καθόλου δεν μείωσε τη γοητεία του βιβλίου. Ίσα ίσα που έκανε ακόμα μεγαλύτερη την ανυπομονησία μου για την επόμενη έκδοση της σειράς, αυτή με την ιστορία του Πα Σαλτ και τίτλο Άτλας. Μετά τον αιφνίδιο θάνατο της Ράιλι τον Ιούνιο, που μας άφησε όλους παγωμένους, ο εκδότης της ανακοίνωσε ότι ο Άτλας θα εκδοθεί στα αγγλικά την άνοιξη του 2023. Αγαπημένη μου Διόπτρα, μην καθυστερήσεις πολύ...
INFO
Μπορείς να διαβάσεις ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημα της Lucinda Riley Η Χαμένη Κόρη στο site των εκδόσεων Διόπτρα και να το παραγγείλεις από εδώ.
- Η Κομψότητα του Σκαντζόχοιρου, της Μυριέλ Μπαρμπερύ (εκδ. Πατάκη)
Από το οπισθόφυλλο:
«Με λένε Ρενέ. Είµαι πενήντα τεσσάρων ετών. Εδώ και είκοσι επτά χρόνια είµαι θυρωρός στο 7 της οδού Γκρενέλ, ένα αρχοντικό κτίριο µε εσωτερικό κήπο και αυλή, χωρισµένο σε οκτώ υπερπολυτελή διαµερίσµατα, όλα κατοικηµένα, όλα πελώρια. Είµαι χήρα, κοντή, άσχηµη, παχουλή, έχω κότσια στα πόδια και, αν πιστέψουµε κάποια από τη φύση τους δυσάρεστα πρωινά, κακοσµία στην αναπνοή… Είµαι σπανίως αξιαγάπητη, αν και πάντα ευγενική, αλλά µε ανέχονται παρ’ όλα αυτά επειδή ανταποκρίνοµαι τέλεια σε αυτό που η κοινωνική δοξασία έχει συµπυκνώσει ως στερεότυπο θυρωρίνας· είµαι, εν ολίγοις, ένα από τα πολλά γρανάζια που κινούν τη µεγάλη οικουµενική ψευδαίσθηση, σύµφωνα µε την οποία η ζωή έχει ένα νόηµα που µπορεί άνετα να αποκωδικοποιηθεί».
«Με λένε Παλόµα. Είµαι δώδεκα χρονών και κατοικώ στο 7 της οδού Γκρενέλ, σ’ ένα πολυτελές διαµέρισµα. Οι γονείς µου είναι πλούσιοι, η οικογένειά µου είναι πλούσια και εποµένως η αδελφή µου κι εγώ είµαστε δυνητικά πλούσιες… Παρ’ όλα αυτά, παρά την τόση εύνοια της τύχης και τα τόσα πλούτη, ξέρω εδώ και πολύ καιρό ότι ο τελικός προορισµός είναι η γυάλα για τα χρυσόψαρα. Πώς το ξέρω; Συµβαίνει να είµαι πολύ ευφυής. Εξαιρετικά ευφυής µάλιστα… Το σίγουρο είναι πάντως ότι στη γυάλα εγώ δε θα µπω… Γι’ αυτό και πήρα την απόφασή µου: στο τέλος αυτής της σχολικής χρονιάς, τη µέρα που θα µπαίνω στα δεκατρία, στις 16 Ιουνίου, θα αυτοκτονήσω».
Η Ρενέ και η Παλόμα σχολιάζουν την υποκρισία των Γάλλων και τα παγκόσμια κοινωνικά στερεότυπα, αποδομούν με αστείρευτο χούμορ τις ταμπέλες (ειδικά η Ρενέ) και αγγίζουν βαθιά φιλοσοφικά και λογοτεχνικά ζητήματα (άλλωστε η Μπαρμπερύ έχει σπουδάσει φιλοσοφία), για να καταλήξουν στην αποκάλυψη της ομορφιάς της ζωής.
INFO
Το μυθιστόρημα Η Κομψότητα του Σκαντζόχοιρου έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 40 γλώσσες, ενώ έχει μεταφερθεί και στον κινηματογράφο. Μπορείς να διαβάσεις ένα απόσπασμα του βιβλίου εδώ και να το παραγείλεις εδώ.
- Κάθε πρωί ο Δρόμος για το Σπίτι Γίνεται Όλο και πιο Μακρύς, του Fredrik Backman (εκδ. Κέδρος)
Στη μια σελίδα διαβάζεις:
"Είναι σαν να ψάχνω μονίμως να βρω κάτι μέσα στις τσέπες μου. Στην αρχή είναι σαν να χάνεις μικροπράγματα, αλλά ύστερα χάνεις πιο σπουδαία πράγματα. Στην αρχή χάνεις κλειδιά, στο τέλος χάνεις ανθρώπους".
Κι αμέσως μετά:
"Μια φορά η δασκάλα μάς έβαλε να γράψουμε μια έκθεση με θέμα Το νόημα της ζωής"."Τι έγραψες;""Έγραψα ότι το νόημα της ζωής είναι να έχεις συντροφιά".Ο παππούς κλείνει τα μάτια."Είναι ό,τι καλύτερο έχω ακούσει για το νόημα της ζωής"."Η δασκάλα μού είπε ότι έπρεπε να γράψω μια πιο εκτενή έκθεση"."Και τι έκανες;""Έγραψα: 'Συντροφιά και παγωτό'".Ο παππούς συλλογίζεται για πολλή ώρα όσα έγραψε ο Νούα. Ύστερα τον ρωτάει:"Τι είδους παγωτό;"Ο Νούα χαμογελάει. Είναι πολύ ωραίο να σε καταλαβαίνουν".
Είναι πολύ ωραίο να σε καταλαβαίνουν και να καταλαβαίνεις. Τον άλλο,όσα έχουν πράγματι σημασία, την ομορφιά της ζωής...
INFO
Τα βιβλία του Σουηδού συγγραφέα κυκλοφορούν σε περισσότερες από 40 χώρες. Μπορείς να τα βρεις όλα στην ιστοσελίδα των εκδόσεων Κέδρος και να παραγείλεις το Κάθε πρωί ο Δρόμος για το Σπίτι Γίνεται Όλο και πιο Μακρύς από εδώ.
0 comments