Όταν τον γνώρισες, ο χρόνος έμοιαζε να μην υπάρχει. Να μην υπάρχει όπως τον ξέρουμε εδώ στη Γη, σκληρό, αμείλικτο, γραμμικό, με αρχή, μέση και τέλος. Ήταν σαν οι στιγμές να αψηφούσαν τον γραμμικό χρόνο – καθεμία έμοιαζε να κρατάει για πάντα. Τόση δύναμη έχει ο έρωτας.



Εκείνα τα κυριακάτικα πρωινά που μένατε στο κρεβάτι για ώρες, τα γλυκά ανοιξιάτικα βράδια που περπατούσατε γελώντας την Αρεοπαγίτου, τα ξημερώματα που σας έβρισκαν αγκαλιά να χαζεύετε τα χρώματα της αυγής κάνοντας όνειρα… όλες εκείνες οι μικρές ή οι μεγαλύτερες στιγμές έμοιαζαν να καμπυλώνουν το χώρο και τον χρόνο και να σχηματίζουν ένα κουκούλι για δυο, που έκλεινε μέσα του όλη την ευτυχία του κόσμου. Με εσάς τους δυο εκεί, πλήρεις, χαρούμενους, γεμάτους απ’ τη γλύκα, την αλήθεια και τον έρωτα. Γεμάτους από αισιοδοξία, εμπιστοσύνη και πίστη πως όλα θα πάνε καλά.

Χρόνια μετά, μπορεί αυτές οι στιγμές να έρχονται πιο αραιά. Ο χρόνος πια να έχασε τις καμπύλες του και να ’γινε και πάλι γραμμικός. Σκληρός.

Αν το συναίσθημα είχε σχήμα, θα ήταν καμπύλη, απαλή, γλυκιά, δίχως γωνίες.

Υπάρχει τρόπος να λειάνει κανείς τις σκληρές γραμμές και τις γωνίες; 

Ναι, αν αγαπάς αληθινά, υπάρχουν τρόποι να μείνει ζωντανός ο έρωτας, να είναι όπως τότε - και είναι τόσο απλοί. 

Διάβασε περισσότερα στο kisslaurenne.com <3