Μερικά παιδιά αγαπούν τον ύπνο. Το δικό μου, πάλι, καθόλου. Αγαπάει όμως τις ιστορίες κι αυτή είναι «η ιστορία μας».
Ποτέ της δεν αγάπησε τον ύπνο.
Σαν βρεφάκι ποτέ, όσο κι αν το ήθελα ή το χρειαζόμουν, δεν κοιμήθηκε το πολυπόθητο 8ωρο – ούτε καν 5ωρο καθαρό δεν μέτρησα για μήνες.
Παρά τις αϋπνίες ήδη από την εγκυμοσύνη, τότε ήμουν φρέσκια, οι ορμόνες δούλευαν υπέρ μου. Σηκωνόμουν με χαρά, την έπαιρνα αγκαλιά, την άλλαζα, θήλαζε κι ίσως ξανακοιμόταν. Ίσως και όχι.
Για να κοιμηθεί σερί το βράδυ, έφτασε 4 χρόνων κι ακόμα ξυπνάει κάποιες φορές.
Στο μεσοδιάστημα ήρθε και ο αδερφός της και τότε τα πράγματα δυσκόλεψαν ακόμα περισσότερο.
Πριν τα δυο της χρόνια, το έλεγε πια και με λόγια: «Δεν θέλω να πάω για ύπνο, δεν νυστάζω».
ΤΑ ΜΑΓΙΚΑ ΔΑΧΤΥΛΑ
Από μικρή της άρεσε το μασάζ. «Χάιδεψε, χάιδεψε κι άλλο», μου έλεγε τότε και εγώ χάιδευα με υπομονή κι αγάπη – την πλάτη, τα πόδια, τα μαλλιά, τον «σβένγκο». Χάιδευα και χάιδευα και κάθε νύχτα ο χρόνος αυξανόταν. Ένα βράδυ, καθισμένη στο πάτωμα, δίπλα στο κρεβάτι της, είδα στο μισοσκόταδο τον λεπτοδείκτη του ρολογιού να διαγράφει ολόκληρο τον κύκλο και να ξαναξεκινά καινούργιο…
Σήμερα είναι 7, αλλά συνεχίζει να μη θέλει να πάει για ύπνο. Ποτέ, ούτε μια φορά, δεν έχω ακούσει από τα χειλάκια της τη μαγική λέξη «νυστάζω» - μόνο εγώ τη σκέφτομαι όταν με πιάνει ρίγος από την κούραση κάθε βράδυ. Καμιά φορά από το μεσημέρι…
Πολλά θα άλλαζα αν θα μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω.
Μα δεν μπορώ. Δεν έχει νόημα να βασανίζω τον εαυτό μου, να με επικρίνω για όσα έκανα ή δεν έκανα, ούτε να σπάω το κεφάλι μου να βρω πότε έγινε τι και φτάσαμε ως εδώ. Έχω μόνο το «τώρα» να δουλέψω, κι αυτό είναι αρκετό.
Στο τώρα, που το διάβασμα, οι δραστηριότητες και το πρωινό ξύπνημα είναι πια καθημερινά, κάθε βράδυ μού ζητάει και της προσφέρω με χαρά το δικό μας χρόνο, που τον ονομάζουμε «πεντάλεπτο» κι ας μην κρατάει ποτέ τόσο. Κάθε βράδυ, αφού ξαπλώσει ο μικρός, με κοιτάζει συνωμοτικά και με ρωτάει πονηρά: «Πεντάλεπτο;». «Ναι», της γνέφω και ανεβαίνουμε μαζί τα σκαλιά του κρεβατιού.
Αυτά τα όσα λεπτά έχουμε μαζί, όσα πράγματα κι αν έχουμε κάνει παρέα μέσα στη μέρα, είναι αδιαπραγμάτευτα.
Κάποιες φορές, αν έχω μάθημα γιόγκα κι έχει περάσει η ώρα, αν έχω να μαγειρέψω, να γράψω ή απλά δεν αντέχω άλλο όρθια, το «πεντάλεπτο» γίνεται «τρίλεπτο» - πάλι στα χαρτιά.
Όμως αυτά τα όσα λεπτά έχουμε μαζί το βράδυ, είναι ο χρόνος μας. Και τον λαχταράμε και οι δυο.
Είναι η ώρα που κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας διακόψει.
Είναι η ώρα που οτιδήποτε άλλο απλά μπορεί να περιμένει.
Είναι η ώρα που διαλέγει η ίδια τι θέλει να κάνουμε. Καμιά φορά διαβάζουμε παραμύθι ξαπλωμένες ή μιλάμε για τις φίλες της, τη μέρα της, ό,τι εκείνη επιλέξει. Μα 9 στις 10 φορές μού ζητάει να της τρίψω τα πόδια και την πλάτη και να πούμε την ιστορία «μας», «την ιστορία με την αγάπη».
ΤΑ 9 ΜΠΑΛΟΝΙΑ ΚΙ Η ΑΓΑΠΗ: ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΙΑ ΟΝΕΙΡΑ ΓΛΥΚΑ <3
Γράφοντας μια σειρά κειμένων για την ενσυνειδητότητα για γονείς και παιδιά, ανακάλυψα ότι μία από τις τεχνικές που χρησιμοποιούν οι ειδικοί για να χαλαρώνουν τα παιδιά και να ηρεμούν σκέψη, σώμα και συναισθήματα είναι ο καθοδηγούμενος οραματισμός. Με κλειστά τα μάτια και ενεργοποιώντας τη φαντασία τους, τα παιδιά βλέπουν όμορφες εικόνες, ταξιδεύουν, νιώθουν, κι αφήνουν πίσω τους όλα όσα μπορεί να βαραίνουν το νου και την καρδούλα τους.
Στρώθηκα στη δουλειά, σκέφτηκα έναν τέτοιο οραματισμό και ήρθε η ώρα για το crash-test. Ένα βράδυ, την ώρα του «πεντάλεπτου» τη ρώτησα αν θα ήθελε να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Ξάπλωσα δίπλα της, της ζήτησα να κλείσει τα μάτια και να με ακούσει. Της είπα την ιστορία που είχα σκεφτεί με τα 9 μπαλόνια και την αγάπη. Στο τέλος της, μου είπε καληνύχτα μισοκοιμισμένη, απόλυτα ήρεμη και «γεμάτη» από το «πεντάλεπτό» μας.
Από εκείνο το βράδυ, η «ιστορία με την αγάπη» κλείνει την ημέρα μας γλυκά, ήρεμα, γεμάτα.
Ανάλογες τέτοιες ιστορίες βρήκα πολλές στο Youtube, αλλά όχι στα ελληνικά.
Και έτσι, ανέβασα τη «δική μας», γιατί ξέρω πολλά παιδάκια που δυσκολεύονται να κοιμηθούν και άλλες τόσες μανούλες που ζορίζονται κι εκείνες.
Στην αρχή είχαμε κάποιες ενστάσεις («Μα, αυτή είναι η δική μας ιστορία, πώς θα την ακούν και άλλα παιδάκια;», «Μήπως να πήγαινες εσύ στα σπίτια όλων αυτών των παιδιών να τους τη λες όταν δυσκολεύονται να κοιμηθούν;»), όμως σύντομα η μικρή έδωσε τη συγκατάθεσή της και ακολούθησε το ρητό που αγαπώ και λέει: «μόνο ό,τι προσφέρουμε είναι αληθινά δικό μας»… Κι έτσι, με χαρά έβαλε κι εκείνη το χεράκι της, φτιάχνοντας -προσφέροντας- τη ζωγραφιά που συνοδεύει το βίντεο.
Εύχομαι η ιστορία «μας» να γίνει και δική «σας». Ή να σας δώσει έμπνευση να φτιάξετε δικές σας. Εύχομαι κάθε βράδυ τα μικρά μας να διώχνουν μακριά ό,τι ταλαιπωρεί το μυαλό και την καρδιά τους και να κοιμούνται ήρεμα, γαλήνια, όπως τους αξίζει <3
Info: Μπορείς να ακούσεις το παραμύθι Τα 9 Μπαλόνια και η Αγάπη εδώ. Είναι ένα παραμύθι για παιδιά, βασισμένο στις αρχές της ενσυνειδητότητας, που ακούγεται κάτω απ’ τα σκεπάσματα, αγκαλιά με τη μαμά ή τον μπαμπά. Ένα ταξίδι ψηλά στον ουρανό, γεμάτο χρώματα, εικόνες και μπόλικη αγάπη περιμένει τους μικρούς ταξιδευτές. Αφήνοντας πίσω τους όλα εκείνα που βαραίνουν το μυαλό και την καρδιά τους, τα παιδιά χαλαρώνουν και αφήνονται στην ομορφιά της φαντασίας τους. Και στην αγάπη, που αν γεμίσουν με δαύτη, όλα τ’ άλλα γίνονται μικρά.
Το blogpost φιλοξενήθηκε στη μεγάλη αγκαλιά του TheMamagers <3
Ποτέ της δεν αγάπησε τον ύπνο.
Σαν βρεφάκι ποτέ, όσο κι αν το ήθελα ή το χρειαζόμουν, δεν κοιμήθηκε το πολυπόθητο 8ωρο – ούτε καν 5ωρο καθαρό δεν μέτρησα για μήνες.
Παρά τις αϋπνίες ήδη από την εγκυμοσύνη, τότε ήμουν φρέσκια, οι ορμόνες δούλευαν υπέρ μου. Σηκωνόμουν με χαρά, την έπαιρνα αγκαλιά, την άλλαζα, θήλαζε κι ίσως ξανακοιμόταν. Ίσως και όχι.
Για να κοιμηθεί σερί το βράδυ, έφτασε 4 χρόνων κι ακόμα ξυπνάει κάποιες φορές.
Στο μεσοδιάστημα ήρθε και ο αδερφός της και τότε τα πράγματα δυσκόλεψαν ακόμα περισσότερο.
Πριν τα δυο της χρόνια, το έλεγε πια και με λόγια: «Δεν θέλω να πάω για ύπνο, δεν νυστάζω».
ΤΑ ΜΑΓΙΚΑ ΔΑΧΤΥΛΑ
Από μικρή της άρεσε το μασάζ. «Χάιδεψε, χάιδεψε κι άλλο», μου έλεγε τότε και εγώ χάιδευα με υπομονή κι αγάπη – την πλάτη, τα πόδια, τα μαλλιά, τον «σβένγκο». Χάιδευα και χάιδευα και κάθε νύχτα ο χρόνος αυξανόταν. Ένα βράδυ, καθισμένη στο πάτωμα, δίπλα στο κρεβάτι της, είδα στο μισοσκόταδο τον λεπτοδείκτη του ρολογιού να διαγράφει ολόκληρο τον κύκλο και να ξαναξεκινά καινούργιο…
Σήμερα είναι 7, αλλά συνεχίζει να μη θέλει να πάει για ύπνο. Ποτέ, ούτε μια φορά, δεν έχω ακούσει από τα χειλάκια της τη μαγική λέξη «νυστάζω» - μόνο εγώ τη σκέφτομαι όταν με πιάνει ρίγος από την κούραση κάθε βράδυ. Καμιά φορά από το μεσημέρι…
Πολλά θα άλλαζα αν θα μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω.
Μα δεν μπορώ. Δεν έχει νόημα να βασανίζω τον εαυτό μου, να με επικρίνω για όσα έκανα ή δεν έκανα, ούτε να σπάω το κεφάλι μου να βρω πότε έγινε τι και φτάσαμε ως εδώ. Έχω μόνο το «τώρα» να δουλέψω, κι αυτό είναι αρκετό.
Στο τώρα, που το διάβασμα, οι δραστηριότητες και το πρωινό ξύπνημα είναι πια καθημερινά, κάθε βράδυ μού ζητάει και της προσφέρω με χαρά το δικό μας χρόνο, που τον ονομάζουμε «πεντάλεπτο» κι ας μην κρατάει ποτέ τόσο. Κάθε βράδυ, αφού ξαπλώσει ο μικρός, με κοιτάζει συνωμοτικά και με ρωτάει πονηρά: «Πεντάλεπτο;». «Ναι», της γνέφω και ανεβαίνουμε μαζί τα σκαλιά του κρεβατιού.
Αυτά τα όσα λεπτά έχουμε μαζί, όσα πράγματα κι αν έχουμε κάνει παρέα μέσα στη μέρα, είναι αδιαπραγμάτευτα.
Κάποιες φορές, αν έχω μάθημα γιόγκα κι έχει περάσει η ώρα, αν έχω να μαγειρέψω, να γράψω ή απλά δεν αντέχω άλλο όρθια, το «πεντάλεπτο» γίνεται «τρίλεπτο» - πάλι στα χαρτιά.
Όμως αυτά τα όσα λεπτά έχουμε μαζί το βράδυ, είναι ο χρόνος μας. Και τον λαχταράμε και οι δυο.
Είναι η ώρα που κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας διακόψει.
Είναι η ώρα που οτιδήποτε άλλο απλά μπορεί να περιμένει.
Είναι η ώρα που διαλέγει η ίδια τι θέλει να κάνουμε. Καμιά φορά διαβάζουμε παραμύθι ξαπλωμένες ή μιλάμε για τις φίλες της, τη μέρα της, ό,τι εκείνη επιλέξει. Μα 9 στις 10 φορές μού ζητάει να της τρίψω τα πόδια και την πλάτη και να πούμε την ιστορία «μας», «την ιστορία με την αγάπη».
ΤΑ 9 ΜΠΑΛΟΝΙΑ ΚΙ Η ΑΓΑΠΗ: ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΙΑ ΟΝΕΙΡΑ ΓΛΥΚΑ <3
Γράφοντας μια σειρά κειμένων για την ενσυνειδητότητα για γονείς και παιδιά, ανακάλυψα ότι μία από τις τεχνικές που χρησιμοποιούν οι ειδικοί για να χαλαρώνουν τα παιδιά και να ηρεμούν σκέψη, σώμα και συναισθήματα είναι ο καθοδηγούμενος οραματισμός. Με κλειστά τα μάτια και ενεργοποιώντας τη φαντασία τους, τα παιδιά βλέπουν όμορφες εικόνες, ταξιδεύουν, νιώθουν, κι αφήνουν πίσω τους όλα όσα μπορεί να βαραίνουν το νου και την καρδούλα τους.
Στρώθηκα στη δουλειά, σκέφτηκα έναν τέτοιο οραματισμό και ήρθε η ώρα για το crash-test. Ένα βράδυ, την ώρα του «πεντάλεπτου» τη ρώτησα αν θα ήθελε να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Ξάπλωσα δίπλα της, της ζήτησα να κλείσει τα μάτια και να με ακούσει. Της είπα την ιστορία που είχα σκεφτεί με τα 9 μπαλόνια και την αγάπη. Στο τέλος της, μου είπε καληνύχτα μισοκοιμισμένη, απόλυτα ήρεμη και «γεμάτη» από το «πεντάλεπτό» μας.
Από εκείνο το βράδυ, η «ιστορία με την αγάπη» κλείνει την ημέρα μας γλυκά, ήρεμα, γεμάτα.
Ανάλογες τέτοιες ιστορίες βρήκα πολλές στο Youtube, αλλά όχι στα ελληνικά.
Και έτσι, ανέβασα τη «δική μας», γιατί ξέρω πολλά παιδάκια που δυσκολεύονται να κοιμηθούν και άλλες τόσες μανούλες που ζορίζονται κι εκείνες.
Στην αρχή είχαμε κάποιες ενστάσεις («Μα, αυτή είναι η δική μας ιστορία, πώς θα την ακούν και άλλα παιδάκια;», «Μήπως να πήγαινες εσύ στα σπίτια όλων αυτών των παιδιών να τους τη λες όταν δυσκολεύονται να κοιμηθούν;»), όμως σύντομα η μικρή έδωσε τη συγκατάθεσή της και ακολούθησε το ρητό που αγαπώ και λέει: «μόνο ό,τι προσφέρουμε είναι αληθινά δικό μας»… Κι έτσι, με χαρά έβαλε κι εκείνη το χεράκι της, φτιάχνοντας -προσφέροντας- τη ζωγραφιά που συνοδεύει το βίντεο.
Εύχομαι η ιστορία «μας» να γίνει και δική «σας». Ή να σας δώσει έμπνευση να φτιάξετε δικές σας. Εύχομαι κάθε βράδυ τα μικρά μας να διώχνουν μακριά ό,τι ταλαιπωρεί το μυαλό και την καρδιά τους και να κοιμούνται ήρεμα, γαλήνια, όπως τους αξίζει <3
Info: Μπορείς να ακούσεις το παραμύθι Τα 9 Μπαλόνια και η Αγάπη εδώ. Είναι ένα παραμύθι για παιδιά, βασισμένο στις αρχές της ενσυνειδητότητας, που ακούγεται κάτω απ’ τα σκεπάσματα, αγκαλιά με τη μαμά ή τον μπαμπά. Ένα ταξίδι ψηλά στον ουρανό, γεμάτο χρώματα, εικόνες και μπόλικη αγάπη περιμένει τους μικρούς ταξιδευτές. Αφήνοντας πίσω τους όλα εκείνα που βαραίνουν το μυαλό και την καρδιά τους, τα παιδιά χαλαρώνουν και αφήνονται στην ομορφιά της φαντασίας τους. Και στην αγάπη, που αν γεμίσουν με δαύτη, όλα τ’ άλλα γίνονται μικρά.
Το blogpost φιλοξενήθηκε στη μεγάλη αγκαλιά του TheMamagers <3
0 comments