Τρυφερό σαν την καρδιά της πιτσιρίκας του βάλτου. Σκοτεινό σαν το ίδιο το έλος.

Αυτό που σε μαγνητίζει στο βιβλίο Εκεί που Τραγουδάνε οι Καραβίδες είναι η ατμόσφαιρα, η αίσθηση που σου δημιουργούν οι λέξεις. Η Ντέλια Όουενς σε πιάνει από το χέρι με ευγένεια και σε οδηγεί σε έναν κόσμο όπου όλα έχουν τη θέση τους. Όπου όλα είναι απλώς όπως έχουν φτιαχτεί να είναι, αλλά παρόλα αυτά έχεις την αίσθηση πως κάτι δυσοίωνο επίκειται. Το νιώθεις να πλησιάζει και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Oi ερωδιοί και οι γλάροι, τα πλατάνια και οι βελανιδιές, το έλος, ο βάλτος και ο αφρός του ωκεανού που γλύφει την ακτή, η ζωή και ο θάνατος, όλα είναι στη φυσική τους θέση. Και εκεί ανάμεσα η Κάια.

Ένα εξάχρονο κορίτσι που μεγαλώνει μόνο του, απομονωμένο, στο έλος κοντά στο Μπάρκλεϊ Κόουβ. Ένα κορίτσι που ψαρεύει μύδια και καπνίζει ψάρια για να τα ανταλλάξει με τρόφιμα και βενζίνη για τη βάρκα της. Που για χρόνια μιλάει μόνο με τους γλάρους. Που κρύβεται στο δάσος για να παρατηρήσει την παρέα των παιδιών τα οποία ζουν ξέγνοιαστα την εφηβεία τους. Που λαχτάρα αλλά και τρέμει την ανθρώπινη επαφή.

«Μια ωδή στον φυσικό κόσμο και μια σπαρακτική ιστορία ενηλικίωσης, που μας υπενθυμίζει πώς τα παιδικά μας χρόνια μας καθορίζουν για πάντα και ότι η ανθρώπινη φύση κουβαλά αρχέγονα, βίαια μυστικά», γράφει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου Εκεί που Τραγουδάνε οι Καραβίδες. Και ίσως σ' αυτές τις τρεις γραμμές είναι συμπυκνωμένα όλα όσα λέει και όσα δεν λέει με λέξεις η Ντέλια Όουενς.

Και ξαφνικά οι λέξεις μοιάζουν λίγες για να μεταφέρω τη γοητεία αυτού του βιβλίου. Το Εκεί που Τραγουδάνε οι Καραβίδες είναι μια συνταγή για μια ζωή ομορφότερη, με λιγότερη μισαλλοδοξία και περισσότερη αποδοχή: του εαυτού μας και του άλλου. 

Ευχαριστώ, Αργυρώ, που μου το πρότεινες <3 

Ευχαριστώ, Δανάη, που μου έκανες το πιο ωραίο δώρο γενεθλίων <3