Η δύναμη βρίσκεται μέσα μας και είναι το μοναδικό αντίδοτο στην απογοήτευση και την παραίτηση.
Είναι αρχές του νέου χρόνου και σε μια Ελλάδα που κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί για το αύριο που ξημερώνει, από όλων μας το μυαλό πέρασε η ερώτηση «πώς θα είναι άραγε το 2016;». Ο Νικόλας Σεβαστάκης αποτύπωσε στη Lifo πριν από λίγες ημέρες «τον κυρίαρχο τόνο του καιρού»: «Στη δική μας γωνιά συναντά κανείς με αξιοθαύμαστο συγχρονισμό τα κωμικά και τα τραγικά […] Οι άνθρωποι τα εισπράττουν όλα αυτά με αίσθημα αδυναμίας. Η απογοήτευση είναι ο κυρίαρχος ψυχικός τόνος του καιρού. Περισσότερο ίσως και από τον φόβο. Αλλά η απογοήτευση που οδηγεί σε κυνική αποστασιοποίηση είναι διαιώνιση της κρίσης μες στις συνειδήσεις…».
Σε πολλά πρόσωπα την βλέπω την απογοήτευση. Πρόσωπα που δεν τολμούν ούτε προλαβαίνουν καν να μειδιάσουν, αφού εγκαταλείπουν τα όνειρά τους την αμέσως επόμενη στιγμή που αυτά γεννιούνται στην καρδιά και στο μυαλό τους. Και σε πολλές συζητήσεις ακούω σε διάφορες παραλλαγές «εδώ που ζούμε δεν γίνεται τίποτα». Είναι σαν το πεπρωμένο μιας ολόκληρης χώρας και των πολιτών της να είναι προδιαγραμμένο. Αυτό το ποστ είναι η μοναδική απάντηση που μπορώ να δώσω σήμερα σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι δεν έχουν καμία δύναμη να αλλάξουν το οτιδήποτε στη ζωή τους όσο μένουν σε αυτή τη χώρα.
Η ΖΩΗ ΣΕ ΔΥΟ (Ή ΤΡΕΙΣ) ΠΡΑΞΕΙΣ
Μπορεί κανείς να πιστεύει στην τύχη, το πεπρωμένο και τη μοίρα ή να μην πιστεύει. Ανεξάρτητα όμως από το τι πιστεύει καθένας και καθεμία από εμάς, τρία πράγματα είναι 100% σίγουρα για τη ζωή, όπου κι αν κατοικεί κανείς:
1. Δεν υπάρχει περίπτωση η ζωή (η μοίρα και το πεπρωμένο) να μην φέρει στο δρόμο μας δυσκολίες και πόνο.
2. Δεν υπάρχει περίπτωση η ζωή (η μοίρα και το πεπρωμένο) να μην φέρει στο δρόμο μας δώρα και ευλογίες.
3. Δεν υπάρχει περίπτωση η ζωή (η μοίρα και το πεπρωμένο) να μην φέρει στο δρόμο μας την αγάπη και την απώλεια.
Αυτά τα τρία στοιχεία είναι σαν τρεις ηθοποιούς που μοιράζονται την σκηνή όπου παίζεται καθημερινά το έργο της ζωής μας. Αυτά που η μοίρα φέρνει στη ζωή μας είναι δεδομένα. Δεν είναι όμως σε καμία περίπτωση δεδομένο το τι θα κάνουμε εμείς με αυτά. Κι εκεί είναι που τίθεται το ζήτημα της δύναμης. Μπορείς να καθίσεις πίσω, να χωθείς μέσα στο κάθισμά σου και να αφήσεις τους ηθοποιούς να έρχονται και να φεύγουν από τη σκηνή όπως προστάζει κάθε φορά το πεπρωμένο (της χώρας, των πολιτικών της, το δικό σου…). Πόσο αναπαυτικό όμως θα είναι αυτό το κάθισμα, αν σκεφτείς ότι μιλάμε για την ίδια σου τη ζωή, την οποία έχεις ουσιαστικά αφήσει να λειτουργεί στον αυτόματο πιλότο; Τότε, ναι, όλα όσα συμβαίνουν γύρω σου τα εισπράττεις με αίσθημα αδυναμίας, νιώθεις απογοήτευση, σταματάς να ονειρεύεσαι, παραιτείσαι. Αν όμως αναλάβεις το ρόλο που σου αναλογεί, του ενός και μοναδικού σκηνοθέτη της ζωής σου, τότε ανακτάς τη δύναμή σου και αποφασίζεις εσύ.
Αποφασίζεις… Όταν εμφανίζονται στη σκηνή της ζωής σου οι ηθοποιοί της δυσκολίας και του πόνου, αποφασίζεις αν θα καθίσεις να φας κι άλλα χαστούκια και, το χειρότερο, αν θα συνεχίσεις να χαστουκίζεσαι μόνος σου, βουλιάζοντας στην αυτολύπηση ή αν χρειάζεται να μάθεις να λειτουργείς αλλιώς. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που βρέθηκαν σε αναπηρικό αμαξίδιο στην ηλικία των 20+/-. Ανεξάρτητα από το αν «έφταιγε» κάποιος άλλος, οι ίδιοι ή η μοίρα, κάποιοι από αυτούς έγιναν motivational speakers, πρωταθλητές, παραολυμπιονίκες και γιατροί. Κι εγώ γκρινιάζω για τη μείωση μισθού; Respect… Ακόμα κι αν σήμερα είναι όλα μαύρα, σίγουρα υπάρχει κάτι που με κάνει να περιμένω το αύριο. Κάτι για το οποίο αρχίζω να προσπαθώ από σήμερα και που μου δίνει τη δύναμη να ξανασηκωθώ.
Αποφασίζεις… Όταν αναλαμβάνουν οι ηθοποιοί με τα δώρα και τις ευλογίες, είσαι σίγουρος ότι κοιτάζεις στη σκηνή ή μαζεύεις με το πλαστικό κουταλάκι ό,τι έχει απομείνει στο κυπελάκι του παγωτού που πήρες από το φουαγιέ; Ή μήπως το μυαλό σου έχει μείνει στην προηγούμενη πράξη, που οι χαρακτήρες του πόνου και της δυσκολίας μονοπωλούσαν τη σκηνή; Με άλλα λόγια, πόσο συχνά αναγνωρίζεις πόσο τυχερός είσαι που έχεις κάποιους ανθρώπους στη ζωή σου ή που μπορείς να σηκώνεσαι κάθε μέρα και να στέκεσαι στα πόδια σου; Και πόσο συχνά προσπερνάς ένα καλό σήμερα λόγω ενός άσχημου χθες;
Αποφασίζεις… Να λες σ’ αυτούς που αγαπάς πόσο σημαντικοί είναι για εσένα. Να στέκεσαι σ’ εκείνα που σε ενώνουν με το σύντροφό σου αντί να αφήνεις να κλωθογυρίζουν στο μυαλό σου όσα σας χωρίζουν. Να ευχαριστείς τους σημαντικούς άλλους που είναι στη ζωή σου και να τους κρατάς το χέρι όταν το χρειάζονται. Αν αποφασίζεις να κάνεις όλα τα παραπάνω, όταν η ζωή φέρει στη σκηνή την απώλεια κι οι προβολείς (μοιάζει σαν να) αφήνουν για λίγο την αγάπη στο σκοτάδι, τότε θα έχεις πολλά όμορφα για να θυμάσαι με σεβασμό και ευγνωμοσύνη, δίχως πικρία ή λύπη.
* Αφορμή γι’ αυτό το κείμενο στάθηκε -εκτός από την απογοήτευση που βλέπω γύρω μου- το blogpost του Brendon Burchard με τίτλο Dealing with Fate – Deciding on Destiny, όπου εμφανίζονται οι παραπάνω τρεις παραδοχές για τη ζωή. Ο Burchard ξεκινά το κείμενό του λέγοντας πως το πρώτο κριτήριο για το πώς θα καταλήξουμε να ζούμε τη ζωή μας είναι το ποιοι θέλουμε να είμαστε. «Το ποιοι θα γίνουμε δεν είναι τυχαίο, αλλά εξαρτάται από την πρόθεσή μας… Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα πάντα στη ζωή μας, αλλά σίγουρα μπορούμε να ελέγξουμε το πώς αντιδρούμε στα πάντα. Το ποιοι αποφασίζουμε να είμαστε τελικά μας βοηθά να φτιάξουμε εμείς για εμάς το πεπρωμένο που ονειρευόμαστε, αντί να δεχτούμε ό,τι φέρνει η τύχη». Μερικές παραγράφους αργότερα, καταλήγει στο εξής: «Σε τι θα επιλέξεις να επικεντρωθείς σήμερα, αύριο, την επόμενη φορά που η μοίρα θα σου δείξει το καλό ή το κακό της πρόσωπο; Τι θα κάνεις γι’ αυτό; Αυτό είναι το ερώτημα για μια ζωή σχεδιασμένη με συνειδητότητα».
Είναι αρχές του νέου χρόνου και σε μια Ελλάδα που κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί για το αύριο που ξημερώνει, από όλων μας το μυαλό πέρασε η ερώτηση «πώς θα είναι άραγε το 2016;». Ο Νικόλας Σεβαστάκης αποτύπωσε στη Lifo πριν από λίγες ημέρες «τον κυρίαρχο τόνο του καιρού»: «Στη δική μας γωνιά συναντά κανείς με αξιοθαύμαστο συγχρονισμό τα κωμικά και τα τραγικά […] Οι άνθρωποι τα εισπράττουν όλα αυτά με αίσθημα αδυναμίας. Η απογοήτευση είναι ο κυρίαρχος ψυχικός τόνος του καιρού. Περισσότερο ίσως και από τον φόβο. Αλλά η απογοήτευση που οδηγεί σε κυνική αποστασιοποίηση είναι διαιώνιση της κρίσης μες στις συνειδήσεις…».
Σε πολλά πρόσωπα την βλέπω την απογοήτευση. Πρόσωπα που δεν τολμούν ούτε προλαβαίνουν καν να μειδιάσουν, αφού εγκαταλείπουν τα όνειρά τους την αμέσως επόμενη στιγμή που αυτά γεννιούνται στην καρδιά και στο μυαλό τους. Και σε πολλές συζητήσεις ακούω σε διάφορες παραλλαγές «εδώ που ζούμε δεν γίνεται τίποτα». Είναι σαν το πεπρωμένο μιας ολόκληρης χώρας και των πολιτών της να είναι προδιαγραμμένο. Αυτό το ποστ είναι η μοναδική απάντηση που μπορώ να δώσω σήμερα σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι δεν έχουν καμία δύναμη να αλλάξουν το οτιδήποτε στη ζωή τους όσο μένουν σε αυτή τη χώρα.
Μπορεί κανείς να πιστεύει στην τύχη, το πεπρωμένο και τη μοίρα ή να μην πιστεύει. Ανεξάρτητα όμως από το τι πιστεύει καθένας και καθεμία από εμάς, τρία πράγματα είναι 100% σίγουρα για τη ζωή, όπου κι αν κατοικεί κανείς:
1. Δεν υπάρχει περίπτωση η ζωή (η μοίρα και το πεπρωμένο) να μην φέρει στο δρόμο μας δυσκολίες και πόνο.
2. Δεν υπάρχει περίπτωση η ζωή (η μοίρα και το πεπρωμένο) να μην φέρει στο δρόμο μας δώρα και ευλογίες.
3. Δεν υπάρχει περίπτωση η ζωή (η μοίρα και το πεπρωμένο) να μην φέρει στο δρόμο μας την αγάπη και την απώλεια.
Αυτά τα τρία στοιχεία είναι σαν τρεις ηθοποιούς που μοιράζονται την σκηνή όπου παίζεται καθημερινά το έργο της ζωής μας. Αυτά που η μοίρα φέρνει στη ζωή μας είναι δεδομένα. Δεν είναι όμως σε καμία περίπτωση δεδομένο το τι θα κάνουμε εμείς με αυτά. Κι εκεί είναι που τίθεται το ζήτημα της δύναμης. Μπορείς να καθίσεις πίσω, να χωθείς μέσα στο κάθισμά σου και να αφήσεις τους ηθοποιούς να έρχονται και να φεύγουν από τη σκηνή όπως προστάζει κάθε φορά το πεπρωμένο (της χώρας, των πολιτικών της, το δικό σου…). Πόσο αναπαυτικό όμως θα είναι αυτό το κάθισμα, αν σκεφτείς ότι μιλάμε για την ίδια σου τη ζωή, την οποία έχεις ουσιαστικά αφήσει να λειτουργεί στον αυτόματο πιλότο; Τότε, ναι, όλα όσα συμβαίνουν γύρω σου τα εισπράττεις με αίσθημα αδυναμίας, νιώθεις απογοήτευση, σταματάς να ονειρεύεσαι, παραιτείσαι. Αν όμως αναλάβεις το ρόλο που σου αναλογεί, του ενός και μοναδικού σκηνοθέτη της ζωής σου, τότε ανακτάς τη δύναμή σου και αποφασίζεις εσύ.
Αποφασίζεις… Όταν εμφανίζονται στη σκηνή της ζωής σου οι ηθοποιοί της δυσκολίας και του πόνου, αποφασίζεις αν θα καθίσεις να φας κι άλλα χαστούκια και, το χειρότερο, αν θα συνεχίσεις να χαστουκίζεσαι μόνος σου, βουλιάζοντας στην αυτολύπηση ή αν χρειάζεται να μάθεις να λειτουργείς αλλιώς. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που βρέθηκαν σε αναπηρικό αμαξίδιο στην ηλικία των 20+/-. Ανεξάρτητα από το αν «έφταιγε» κάποιος άλλος, οι ίδιοι ή η μοίρα, κάποιοι από αυτούς έγιναν motivational speakers, πρωταθλητές, παραολυμπιονίκες και γιατροί. Κι εγώ γκρινιάζω για τη μείωση μισθού; Respect… Ακόμα κι αν σήμερα είναι όλα μαύρα, σίγουρα υπάρχει κάτι που με κάνει να περιμένω το αύριο. Κάτι για το οποίο αρχίζω να προσπαθώ από σήμερα και που μου δίνει τη δύναμη να ξανασηκωθώ.
Αποφασίζεις… Όταν αναλαμβάνουν οι ηθοποιοί με τα δώρα και τις ευλογίες, είσαι σίγουρος ότι κοιτάζεις στη σκηνή ή μαζεύεις με το πλαστικό κουταλάκι ό,τι έχει απομείνει στο κυπελάκι του παγωτού που πήρες από το φουαγιέ; Ή μήπως το μυαλό σου έχει μείνει στην προηγούμενη πράξη, που οι χαρακτήρες του πόνου και της δυσκολίας μονοπωλούσαν τη σκηνή; Με άλλα λόγια, πόσο συχνά αναγνωρίζεις πόσο τυχερός είσαι που έχεις κάποιους ανθρώπους στη ζωή σου ή που μπορείς να σηκώνεσαι κάθε μέρα και να στέκεσαι στα πόδια σου; Και πόσο συχνά προσπερνάς ένα καλό σήμερα λόγω ενός άσχημου χθες;
Αποφασίζεις… Να λες σ’ αυτούς που αγαπάς πόσο σημαντικοί είναι για εσένα. Να στέκεσαι σ’ εκείνα που σε ενώνουν με το σύντροφό σου αντί να αφήνεις να κλωθογυρίζουν στο μυαλό σου όσα σας χωρίζουν. Να ευχαριστείς τους σημαντικούς άλλους που είναι στη ζωή σου και να τους κρατάς το χέρι όταν το χρειάζονται. Αν αποφασίζεις να κάνεις όλα τα παραπάνω, όταν η ζωή φέρει στη σκηνή την απώλεια κι οι προβολείς (μοιάζει σαν να) αφήνουν για λίγο την αγάπη στο σκοτάδι, τότε θα έχεις πολλά όμορφα για να θυμάσαι με σεβασμό και ευγνωμοσύνη, δίχως πικρία ή λύπη.
* Αφορμή γι’ αυτό το κείμενο στάθηκε -εκτός από την απογοήτευση που βλέπω γύρω μου- το blogpost του Brendon Burchard με τίτλο Dealing with Fate – Deciding on Destiny, όπου εμφανίζονται οι παραπάνω τρεις παραδοχές για τη ζωή. Ο Burchard ξεκινά το κείμενό του λέγοντας πως το πρώτο κριτήριο για το πώς θα καταλήξουμε να ζούμε τη ζωή μας είναι το ποιοι θέλουμε να είμαστε. «Το ποιοι θα γίνουμε δεν είναι τυχαίο, αλλά εξαρτάται από την πρόθεσή μας… Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα πάντα στη ζωή μας, αλλά σίγουρα μπορούμε να ελέγξουμε το πώς αντιδρούμε στα πάντα. Το ποιοι αποφασίζουμε να είμαστε τελικά μας βοηθά να φτιάξουμε εμείς για εμάς το πεπρωμένο που ονειρευόμαστε, αντί να δεχτούμε ό,τι φέρνει η τύχη». Μερικές παραγράφους αργότερα, καταλήγει στο εξής: «Σε τι θα επιλέξεις να επικεντρωθείς σήμερα, αύριο, την επόμενη φορά που η μοίρα θα σου δείξει το καλό ή το κακό της πρόσωπο; Τι θα κάνεις γι’ αυτό; Αυτό είναι το ερώτημα για μια ζωή σχεδιασμένη με συνειδητότητα».
0 comments