Αν ο Ντορ δεν είχε λάβει το Νόμπελ για το Όλο το Φως που δεν Μπορούμε να Δούμε, λίγα χρόνια πριν, σίγουρα θα το έπαιρνε γι' αυτό το αριστούργημα.

Πρώτη μέρα πίσω στην Αθήνα και ξεδιαλέγω τα δαφνόφυλλα που μάζεψα από το εξοχικό, για να έχω για το μαγείρεμα. Αναρωτιέμαι αν κάποτε η κόρη μου ή ο γιος μου θα μπορούν να κάνουν το ίδιο. Δεν με ανησυχεί τόσο αν θα έχουν τη δυνατότητα να συντηρήσουν το εξοχικό, αλλά αν θα υπάρχει ακόμα η δάφνη. Η συκιά, οι ελιές, τα πεύκα που φύτεψε ο δικός μου ο μπαμπάς όταν ήμουν έντεκα και τότε νόμιζα πως θα ψηλώσουν πιο αργά από εμένα και δεν θα προλάβω να τα δω δέντρα ολόκληρα. Αναρωτιέμαι αν θα ζήσω εγώ ή όσοι αγαπώ τα πιο δυσοίωνα σενάρια για τον πλανήτη, τις αλλαγές που έρχονται γρηγορότερα και πιο σαρωτικά από ό,τι περιμέναμε.