Έτσι είναι οι άνθρωποι που φέρουν το φως. Που εργάζονται συνειδητά ώστε αυτό το φως να φέξει το δρόμο και για τους υπόλοιπους.



Αν είσαι απλά τυχερός, τους έχεις συναντήσει. Αν είσαι πολύ τυχερός, τους έχεις στη ζωή σου, πραγματικά κοντά σου. Μα, αν έχεις καρδιά και μάτια ανοιχτά, θα συνειδητοποιήσεις ότι βρίσκονται παντού γύρω σου, ζεστοί, αληθινοί, γεμάτοι αγάπη. Είναι οι άνθρωποι που φέρουν το φως. Και που εργάζονται συνειδητά ώστε αυτό το φως να φέξει το δρόμο και για τους υπόλοιπους.

Οι άνθρωποι που φέρουν το φως έχουν ευγενική καρδιά και λόγο. Ζυγίζουν τα λόγια τους πριν μιλήσουν και ξέρουν να ακούν. Σε κοιτούν στα μάτια, αλλά βλέπουν την καρδιά και την ψυχή σου και τις αφουγκράζονται. Με σεβασμό. Σου κάνουν χώρο, σέβονται τη σιωπή σου, μα και τη φλυαρία σου. Γιατί βλέπουν, ακούν και νιώθουν πέρα από αυτό που φαίνεται. Χωρίς να βιάζονται να κρίνουν, χωρίς να σου φορούν ταμπέλες. Κι αν τους δώσεις το λόγο, φιλτράρουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους πριν μιλήσουν. Κι ο λόγος τους είναι μετρημένος κι απαλλαγμένος από περιττά. 
Γι' αυτούς μιλάει περισσότερο η στάση τους. Απέναντι στον εαυτό τους, στους άλλους και στη ζωή την ίδια.

Οι άνθρωποι που φέρουν το φως έχουν μια χαρακτηριστική σπίθα στο βλέμμα τους. Τη σπίθα της φωτιάς και της σοφίας. Τη σπίθα που δεν φωνάζει, αλλά ψιθυρίζει: «γνωρίζω». «Μέσα μου βαθιά γνωρίζω ότι ήρθα εδώ να κάνω δουλειά, πρώτα με τον εαυτό μου κι έπειτα με τον κόσμο γύρω μου. Με κάθε άνθρωπο που συναντώ. Μέσα μου βαθιά γνωρίζω ότι είναι περισσότερα αυτά που μας ενώνουν από όσα μας χωρίσουν. Μέσα μου βαθιά γνωρίζω ότι αυτό που λέει (σχεδόν) ο Μικρός Πρίγκιπας είναι αλήθεια: ότι τα μάτια δεν βλέπουν παρά μόνο αντανακλάσεις - την ουσία τη βλέπει η ψυχή».

Οι άνθρωποι που φέρουν το φως γυρίζουν πίσω στα βασικά. Αφήνουν την άσφαλτο και παίρνουν το χωματόδρομο. Εκείνο το δρόμο που οδηγεί στα πιο παλιά κι αυθεντικά κομμάτια του εαυτού. Που μπορεί να μοιάζει τραχύς, αλλά είναι αληθινός.

Photo credits: Ιωάννα Σάρρου

Είναι άνθρωποι που δεν παριστάνουν τους αγγέλους, νιώθουν όμως ότι έχουν φτερά ακόμα κι αν δεν φαίνονται – όπως όλοι μας. Κι εκεί, στην ησυχία του χωματόδρομου, αφουγκράζονται. Αφουγκράζονται τα κομμάτια του εαυτού τους που θέλουν δουλειά. Στέκονται για όσο χρειαστεί και μετά προχωρούν. Με λιγότερα βαρίδια κι εγωισμούς. 

Μπορεί να τους πάρει μια ζωή, μα χαίρονται γι’ αυτό. 

*Αυτές οι σκέψεις γεννήθηκαν περπατώντας στο χωματόδρομο στη φετινή λαμπαδηδρομία που διοργάνωσε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Λιβανατών το καλοκαίρι που πέρασε. Καμία εκατοστή άνθρωποι μαζευτήκαμε στο τέλος του χωματόδρομου, δίπλα στη θάλασσα και κάτω από το λόφο με τα αρχαία. Ακολουθήσαμε το χωμάτινο μονοπάτι, με το κύμα να σκάει απαλά στην ακτή από τη μία και τις ελιές να στέκουν αιωνόβιες από την άλλη. Τραβήξαμε το δρόμο φέροντας το φως. Και το πήγαμε μέχρι το μόλο, εκεί που μας περίμεναν κι οι άλλοι. Για εμένα ήταν ένα τελετουργικό με πολλά στοιχεία συμβολισμού. Δεν ξέρω πόσοι από εμάς το είδαν όπως εγώ, αλλά ξέρω ότι στην πλειονότητά τους ήταν όλοι νέοι, με αλλιώτικα, φρέσκα μυαλά, ευγενικό βλέμμα και πιο καθαρή καρδιά. Κι αυτό από μόνο του αρκεί.

Πρώτη δημοσίευση, στο KissLaurenne <3