Ο Γκρέγκορι Ντέιβιντ Ρόμπερτς γράφει για μια ζωή που δεν θα ζήσω ποτέ, αλλά και για την ομορφιά των ανθρώπων στην Ινδία.
Επί τέσσερις μήνες με ακολουθούσε στις διαδρομές με το μετρό. Στη Νάουσα, τη Βέροια και τη Βεργίνα. Στη θάλασσα για το ΣΚ, στη θάλασσα για μία ώρα. Στην αναμονή στον φυσιοθεραπευτή. Με περίμενε στην τσάντα του λαπτοπ, στο κομοδίνο, στη θέση του συνοδηγού. Κι εγώ πάντα άπλωνα το χέρι να το κρατήσω λίγο ακόμα κοντά μου. Με ταξίδεψε στην Αυστραλία, στα βουνά του Αφγανιστάν, αλλά πιο πολύ, στους ανθρώπους στην Ινδία 🇮🇳 Εκείνους με το πλατύ χαμόγελο και τη μεγάλη καρδιά. Που ζουν στην παραγκούπολη και βρίσκουν φάρμακα από τους οικισμούς των λεπρών. Ή στο χωριό, όπου μένουν στο πλευρό του ξένου μέχρις ότου κοιμηθεί, για να διώξουν τη μοναξιά από τα μάτια του ❤️
Ο Γκρέγκορι Ντέιβιντ Ρόμπερτς γράφει για μια ζωή που δεν θα ζήσω ποτέ (δραπετεύει από τη φυλακή στην Αυστραλία, καταφεύγει στην Ινδία. Ζει κατ' επιλογή σε παραγκούπολη βιώνοντας την απόλυτη φτώχεια, σκαρφαλώνει στα ανώτερα κλιμάκια της μαφίας της Βομβάης, φυλακίζεται και βασανίζεται βάναυσα, συμμετέχει σε ταινίες του Μπόλιγουντ, πολεμάει στο Αφγανιστάν βιώνοντας τη φρίκη και το παράλογο του πολέμου, μα κυρίως προκαλεί τα όριά του βουτώντας στα απύθμενα βάθη της ανθρώπινης ύπαρξης), αλλά και για την ομορφιά των ανθρώπων στην Ινδία, που ονειρεύομαι μια μέρα να γνωρίσω 🪷
Αν σου άρεσε η Υπόγεια Πόλη του Netflix 🎥, θα συναντήσεις και θα αγαπήσεις και εδώ ανθρώπους που «κάνουν τα λάθος πράγματα για τους σωστούς λόγους», όπως όλοι μας καποιες φορές…
0 comments