Πριν 30 μέρες, όταν γύρισα το ημερολόγιο στον Οκτώβριο, έβλεπα μπροστά μου έναν ένα μήνα αποθαρρυντικό. Έβλεπα μερικά μεγάλα εμπόδια: δύσκολες συζητήσεις, δεσμεύσεις έξω από το comfort zone μου και στρεσογόνα ιατρικά ραντεβού.

«Θα τα βγάλω πέρα;», αναρωτιόμουν.

Σήμερα, μόλις ξεπέρασα και το τελευταίο εμπόδιο του Οκτωβρίου, στάθηκα ακίνητη μέσα στην πολυάσχολη μέρα μου.

Ήταν σαν να έβαζα μια πινέζα στην αέναα περιστρεφόμενη υδρόγειο, λέγοντας «Είμαι εδώ».

Αρνήθηκα να κάνω το παραμικρό βήμα προτού αναγνωρίσω την ακριβή μου θέση και την απόσταση που είχα διανύσει.

Είμαι τόσο καλή στο να κοιτάζω μπροστά, ώστε συχνά χάνω το σημείο που στέκομαι.

Σήμερα όμως, δεν το έκανα.

Έτυχε να βρίσκομαι κοντά σε ένα από τα αγαπημένα μου σημεία ανασύνταξης, γαλήνης και ηρεμίας.

Όσο η υδρόγειος γύριζε,

Εγώ σταμάτησα.

Στύλωσα τα πόδια κόντρα σε έναν τεράστιο βράχο στη μέση ενός χείμαρρου

Και αναγνώρισα πού στέκομαι και πού ήμουν πριν.

«Θυμάσαι;», ρώτησα τον εαυτό μου.

Θυμήσου

Φοβόσουν

Ήθελες να την κάνεις

Ήθελες να κρυφτείς

Ήθελες να ακυρώσεις

Αλλά δεν το έκανες.

Δεν ξεγελάστηκες.

Και κοίτα πού είσαι τώρα, τριάντα μέρες μετά.

Έκλεισα τα μάτια και είπα μια προσευχή ευγνωμοσύνης για να αναγνωρίσω ποιος και τι με βοήθησε να τα βγάλω πέρα. Σκέφτηκα όσα δούλεψαν και όσα δεν δούλεψαν. Τίμησα τα καινούργια μου εργαλεία και τη σοφία που απέκτησα.

Η ανάπαυλά μου σε εκείνον το βράχο δεν κράτησε πολύ, αλλά ήταν αρκετή για να γεμίσω.

Ναι, να γεμίσω.

Πρέπει να σταματάμε για ανεφοδιασμό.

Ώστε να έχουμε δύναμη για το επόμενο σκέλος του ταξιδιού

Ώστε να αξιολογούμε το δρόμο που έχουμε πάρει

Ώστε να ελέγξουμε τις προμήθειές μας και να κάνουμε τις απαιτούμενες επισκευές.

Έχει τόσο νόημα η παύση, παρόλα αυτά, σπάνια την εξασφαλίζουμε στον εαυτό μας.

Σταμάτησες καθόλου σήμερα;

Σταμάτησες για να αναγνωρίσεις πόσο εξελίχθηκες και προχώρησες μέσα στις τελευταίες τριάντα μέρες, όσο λίγο κι αν νομίζεις ότι ήταν αυτό;

Σε προτρέπω να το κάνεις

Σε παρακαλώ, μην περιμένεις να σταματήσει ο κόσμος.

Σε παρακαλώ, μην περιμένεις την έγκριση του κόσμου για να τιμήσεις το πού είσαι ΤΩΡΑ.

Η Γη δεν σταματά να γυρίζει. 

Μόνο εσύ μπορείς να βάλεις μια πινέζα και να πεις «Είμαι εδώ».

Και είναι τόσα τα πράγματα μέσα σου που αξίζουν το θαυμασμό σου αυτή τη στιγμή.

Ο κόσμος θα σε σπρώξει - όχι, θα σε ρίξει με ορμή - στον Νοέμβριο, αλλά σε προκαλώ να σταματήσεις, να στυλώσεις τα πόδια και να θαυμάσεις το σημείο όπου στέκεσαι και την απόσταση που έχεις διανύσει.

Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε εν ειρήνη προτού ανεφοδιαστούμε – κι ένας τρόπος για να γίνει αυτό είναι αναγνωρίζοντας πόσο μακριά έχουμε φτάσει.

Η θέση σου σήμερα είναι μνημειώδης και αξίζει να την τιμήσεις.

Κάθισε μαζί μου και πες μου πόσο μακριά έχεις φτάσει.

Είμαι εδώ.


* Σπάνια διαβάζω κάτι που βάζει σε λόγια αυτά που νιώθω, αλλά σήμερα, διαβάζοντας τα λόγια της Rachel Macy Stafford (via Anna Papra) ένιωσα πλήρης. Είπε όλα όσα σκέφτομαι, νιώθω και ζω αυτό τον καιρό. Τις ευχαριστώ και τις δύο 🙏