Ο χρόνος είναι τώρα κι ας είναι λίγος. Όσος είναι. Αρκεί να ΕΙΝΑΙ!


Αγώνες δρόμου για να προλάβεις τα αγγλικά, την προπόνηση και το κολυμβητήριο. Συζητήσεις στο φτερό, μέσα στο αυτοκίνητο, για το πώς πήγε η μέρα στο σχολείο –κι αυτό μόνο όταν το μυαλό και το βλέμμα δεν τρέχουν ήδη στην επόμενη καταχώριση που έχεις βάλει στο ημερολόγιο του κινητού. Γιατί, αλίμονο, αν κάτι δεν το έχεις σημειώσει εκεί, απλά ξέρεις ότι θα ξεχαστεί και μετά θα πρέπει να μπει σφήνα σε επόμενη μέρα.

Επιστροφή στο σπίτι, φαγητό, μπάνιο, ένα τελευταίο φυλλάδιο μαθηματικών που είχε ξεμείνει και ήρθε η ώρα για καληνύχτα. Αύριο έχει πρωινό ξύπνημα κι εσύ απόψε έχεις ακόμα ένα σωρό δουλειές.

Κι εκεί που τον κρατάς αγκαλιά, μυρίζοντας τις φρεσκοπλυμένες του πιζάμες, εκεί που σκύβεις να φτιάξεις τα σκεπάσματα του κρεβατιού ή να της ψιθυρίσεις στο αφτί πόσο την αγαπάς, βγάζοντας τρυφερά τα μαλλιά από το πρόσωπο, σε κλάσματα δευτερολέπτου, σε διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα. 

Γιατί συνειδητοποιείς ότι έχεις να πάρεις το παιδί αγκαλιά, να σκύψεις στο ύψος του και να το κοιτάξεις μες στα μάτια, από το πρωί.

Αλήθεια, πρόλαβες μια αγκαλιά έξω από το σχολείο ή το σχολικό; Τη θυμάσαι; Στάθηκες ένα λεπτό να βρεις το βλέμμα του πριν φύγει τρέχοντας για την προσευχή; Έχεις περάσει «μαζί του» το απόγευμα, αλλά πόσες στιγμές ήσασταν ΜΑΖΙ;

Πού πήγε η μέρα μας; Πού πήγαν οι στιγμές μας; Πώς τις άφησα να μου φύγουν μέσα από τα χέρια;


Γι’ αυτό κυλάει τόσο γρήγορα ο καιρός: γιατί όσο οι στιγμές περνούν, εμείς κοιτάζουμε αλλού. Στα κινητά μας, χαμένοι μέσα στο μυαλό μας, σε εκκρεμότητες, λογαριασμούς και λίστες, οπουδήποτε αλλού εκτός από εκεί που θα έπρεπε: στα μάτια των παιδιών μας. 

Δεν θέλω να περιμένω το Σαββατοκύριακο για να είμαστε αληθινά μαζί.

Θέλω στο τέλος κάθε μέρας εκείνα να νιώθουν γεμάτα από «μαμά». 

Κι εγώ γεμάτη από «Δανάη» και «Αλέξη». 

Θέλω να έχουμε γελάσει παρέα, αλλάζοντας τα λόγια απ’ το τραγούδι του Μικρού Νικόλα και κάνοντας μιμήσεις με τη φωνή του Ανιάν. Να έχουμε κατεβάσει ρολά από τον έξω κόσμο για μισή ώρα και να έχουμε βουτήξει μέσα στις κόλλες, τις χρυσόσκονες και τις χειροτεχνίες, χωρίς να μας νοιάζει τίποτα άλλο. Να έχουμε κλείσει τα μάτια για μερικά δευτερόλεπτα και να έχουμε βρεθεί εκεί, μαζί. Να έχουμε παγώσει για λίγο το χρόνο, χαμένοι στη στιγμή (ή μήπως εκεί είναι που βρισκόμαστε;). 

Θέλω να ζούμε τις μέρες μας μαζί. Κάθε-μία-μέρα.

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ
Ναι, τώρα είναι ο χρόνος. Κι ας είναι λίγος. Αρκεί να ΕΙΝΑΙ!
Πατάω «pause». Δεν με νοιάζει αν θα χάσω το φανάρι ή αν θα μου κορνάρουν. Θέλω να γυρίσω να τον κοιτάξω όταν θα μου πει ότι πέρασε καλά στο σχολείο, θέλω να δω τα μάτια του να γελούν και να δει κι εκείνος τα δικά μου. Χωρίς polarized φακούς.

Ούτε με νοιάζει που τα αυτοκινητάκια του θα εκτοξευτούν μακριά, πίσω από τον καναπέ. Μαζί θα τρέξουμε να τα βρούμε. Μαζί θα μάθουμε να βρίσκουμε λύσεις, εγώ θα σηκώσω τον καναπέ κι εκείνος θα χωθεί σβέλτα από κάτω για να πιάσει τα οχήματα. Μαζί θα γελάσουμε όταν θα με κοροϊδέψει ότι δεν έχω τόση δύναμη όση ο μπαμπάς.



Δεν με νοιάζει να φροντίζω γρήγορα γρήγορα να φύγει για το σχολείο χτενισμένη. Θέλω την ώρα που της βουρτσίζω τα μαλλιά φτιάχνοντας την κοτσίδα ψηλά, όπως της αρέσει, να κοιτάζουμε παρέα τον καθρέφτη και, αμίλητη, να νιώθω ευγνωμοσύνη που είναι και σήμερα γερή. Ή να μιλάμε για τη στέκα της φίλης της και γι’ αυτοκόλλητα. Ξέρω ότι αργότερα, σε κάτι τέτοιες στιγμές, ασήμαντες, θα ειπωθούν μερικά από τα πιο σημαντικά πράγματα που θα θελήσει να μοιραστεί μαζί μου. 

Θα την περιμένω όταν, αφού διαβάσουμε παρέα ένα «δύσκολο» βιβλίο για τα συναισθήματα, εκείνη θα θελήσει το χρόνο της. Δεν θα βιαστώ να σηκώσω το τηλέφωνο ή να ξεκινήσω τις δουλειές. Θα μείνω εκεί, περιμένοντάς την να βάλει σε τάξη τις σκέψεις της... και να νιώσει... Μπορεί να με ρωτήσει κάτι, μπορεί και όχι, δεν έχει τόση σημασία. Άλλωστε έχω κι εγώ να βάλω σε τάξη τις δικές μου σκέψεις, να νιώσω τα δικά μου συναισθήματα («το έπιασε άραγε το υπονοούμενο για το bullying; Γιατί αγωνιώ; Φοβάμαι…»). Ούτε θα σπάσω τη σιωπή, γιατί ξέρω ότι εκείνη τη στιγμή γίνονται θαύματα μέσα στο μυαλό και την καρδιά της…

*Αυτό που περιγράφω δεν είναι ακατόρθωτο. Είναι απόλυτα εφικτό, πανέμορφο και βαθιά ανταποδοτικό. Ονομάζεται ενσυνειδητότητα, αλλά ίσως το έχεις ακούσει και ως mindfulness. Και μπορεί σίγουρα να μας κάνει καλύτερους και πιο ευτυχισμένους γονείς. Να αποδεχόμαστε πρώτα εμάς τους ίδιους (με όλες τις εξωφρενικές μας σκέψεις, τα "βαριά" συναισθήματα και τις παράλογες συμπεριφορές μας) και έπειτα τα παιδιά μας, μαθαίνοντάς μας να μένουμε στο εδώ και τώρα. Πώς; Διάβασε εδώ.


Αυτό το blogpost φιλοξενήθηκε με μεγάλη χαρά στην καταπληκτική αγκαλιά του themamagers.gr!