Τα βιβλία της Anna Hope είναι από τα αγαπημένα μου, γιατί ξυπνούν μέσα μου την απέραντη γλύκα της ανθρωπιάς.

Το βιβλίο της Anna Hope Αυτοί που Έμειναν Πίσω δεν έχει happy end. Έχει όμως κύκλους που κλείνουν για να ανοίξουν άλλοι, μια διαδικασία που ξυπνάει μέσα σου την απέραντη γλύκα της ανθρωπιάς. 

1920, επέτειος της Ημέρας Ανακωχής. Η μοίρα ενώνει τρεις γυναίκες που ανήκουν στα "σιωπηρά" θύματα του πολέμου – σε αυτούς που έμειναν πίσω. Η Χέτι ζει με τον λιγομίλητο, ψυχικά τραυματισμένο αδερφό της, η Έβελιν δεν μπορεί να ξεπεράσει τον θάνατο του αγαπημένου της και η Έιντα ελπίζει ακόμα στην επιστροφή του γιου της. Καθώς το νήμα που τις συνδέει αρχίζει να ξετυλίγεται, κάπου μακριά, στους αγρούς της Γαλλίας, ο Άγνωστος Πολεμιστής ξεκινάει το ταξίδι της επιστροφής. Τα βλέμματα των Βρετανών και των υπόλοιπων Ευρωπαίων μπορούν πλέον να στραφούν στο μέλλον. Αυτές οι τρεις γυναίκες, όμως, πρέπει πρώτα να βρουν τη δύναμη να αφήσουν πίσω το παρελθόν.

Στο τέλος αυτής της σκοτεινής χρονιάς το βιβλίο της Anna Hope Αυτοί που Έμειναν Πίσω μου θύμισε πως σε όποια εποχή και αν ζούμε, στο 1920 ή στο 2020, τα μεγάλα ψυχικά τραύματα όλων των ανθρώπων είναι ίδια στη βάση τους. Το να χάνεις αυτούς που αγαπάς πονάει πολύ και σε σημαδεύει βαθιά, είτε αυτός που τους πήρε μακριά είναι ένας παγκόσμιος πόλεμος είτε ο κορονοϊός, ο καρκίνος ή μια ενδονοσοκομειακή λοίμωξη.

Η απώλεια έχει τσακίσει τις τρεις ηρωίδες του βιβλίου και εκείνες παλεύουν με τη θλίψη, το θυμό, τη σιωπή. Για να στραφούν στο μέλλον και να μπορέσουν να προχωρήσουν "πρέπει πρώτα να βρουν τη δύναμη να αφήσουν πίσω το παρελθόν", γράφει στο οπισθόφυλλο της έκδοσης. Δεν γράφει όμως ότι αυτό το βήμα μπορεί να γίνει μόνο όταν η καθεμιά τους δώσει χώρο σε κάποιον άλλο να την πλησιάσει. Και οι τρεις τους έχουν φτιάξει ένα κουκούλι γύρω τους και μόνο σκίζοντάς το λίγο και επιτρέποντας σε κάποιον άλλον άνθρωπο να τις προσεγγίσει, τότε μόνο βρίσκουν ανακούφιση.

Με τον εαυτό μας έχουμε καθένας να δουλέψει για να απαλύνει ο πόνος της απώλειας. Αλλά όσοι βρίσκονται δίπλα μας κάνουν αυτό το μονοπάτι πιο ομαλό, πιο ανθρώπινο και πιο υποφερτό. 

"Ποτέ δεν έχω αισθανθεί τόσο άνθρωπος -με ό,τι αν μπορεί αυτό να σημαίνει- όσο όταν χάνομαι μπροστά στο συμβάν του θανάτου", γράφει η τόσο αγαπημένη μου Ζυράννα Ζατέλη στο βιβλίο Συγγραφικές Εμμονές (εκδ. Καστανιώτη). Εκείνες είναι όμως οι στιγμές που αρκεί ένα χέρι να σε κρατήσει για να σταθείς στα πόδια σου και να συνεχίσεις. 

Να συνεχίζεις να προχωράς. 

Να συνεχίσεις να ζεις. 

Να συνεχίσεις να αγαπάς.

<3 Σε όλους όσοι έφυγαν. Και σε εκείνους που μείναμε πίσω μαζί.

Info

Το βιβλίο της Anna Hope Αυτοί που Έμειναν Πίσω κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος. Εδώ μπορείς να διαβάσεις ένα απόσπασμα και εδώ να το παραγγείλεις.