Υπάρχει σίγουρα κάποιος λόγος που ο Tony Robbins θεωρείται ο Νο1 life coach στον κόσμο σήμερα. Που χιλιάδες άνθρωποι δίνουν χιλιάδες ευρώ για να συμμετάσχουν σε ένα σεμινάριό του. Εγώ δεν βρήκα έναν, αλλά τρεις.


Αν ψάχνεσαι έστω και λίγο για θέματα well-being και αυτοβοήθειας, τότε σίγουρα έχεις πέσει πάνω στο όνομα του Anthony Robbins. 

Αν, πάλι, γράφεις για θέματα well-being και αυτοβοήθειας, τότε φυλάς τα βιβλία του πρόχειρα, αλλά στα ψηλά ράφια, μην και τα ζωγραφίσουν τα παιδιά ή χυθεί επάνω τους καφές. Αν σε αυτά προσθέσεις και το γεγονός ότι ο σύντροφός σου έχει ολοκληρώσει την εκπαίδευσή του ως life coach στο Robbins Madanes Training Center, τότε ο «Τόνι» γίνεται κάτι σαν αόρατο, επίτιμο μέλος της οικογένειας: μπαίνεις στο σπίτι κι ενώ είσαι έτοιμη να βάλεις τις φωνές λέγοντας «πάλι στον υπολογιστή είσαι;», τελικά, ακούγοντας τη φωνή του από τα ηχεία του υπολογιστή, κάνεις μεταβολή και κλείνεις πίσω σου ευλαβικά την πόρτα του γραφείου για να μην ενοχλήσεις. Γιατί έχεις δει τον άνθρωπό σου να βρίσκει το νόημα της ζωής του, την αποφασιστικότητά του να πετύχει και τους τρόπους να ζει αληθινά καλά, χάρη (και) στις διδασκαλίες του «Τόνι».

Και τα στοιχεία λένε ότι το ίδιο έχουν βρει και εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι στον κόσμο που διαβάζουν τα βιβλία του, γράφονται στα σεμινάριά του και παρακολουθούν τις συνεντεύξεις και τα προγράμματα του διασημότερου ίσως life coach σήμερα (ο οποίος άλλωστε ήταν και εκείνος που εφηύρε τον όρο life coach).

Ήταν φυσικό κι επόμενο στις 15 Ιουλίου να βρίσκομαι μπροστά στην τηλεόραση, έτοιμη να δω το ντοκιμαντέρ για το φαινόμενο Tony Robbins, το I Am Not Your Guru. Δεν θα σταθώ σε πολλά πράγματα που ειπώθηκαν και γράφτηκαν έπειτα από αυτή την πρεμιέρα. Θα σταθώ όμως στο ότι στο τέλος της προβολής ένιωθα βαθιά συγκινημένη, γιατί είχα μόλις ανακαλύψει τρεις λόγους για τους οποίους είμαι χαρούμενη που ζω, τρεις λόγους που είναι ικανοί να μου δώσουν τη δύναμη να συνεχίσω να προσπαθώ κάθε μέρα να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος.

- Δεν θα σταθώ στο ότι το Tony Robbins: I Am Not Your Guru δεν είναι σε καμία περίπτωση ένα ντοκιμαντέρ για τον Robbins, αλλά ένα (ομολογουμένως καλογυρισμένο, μεστό και πλήρες) infomercial για το 6ήμερο σεμινάριο που διοργανώνει κάθε χρόνο με τίτλο Date With Destiny.
- Δεν θα σταθώ στο ότι παρά τον τίτλο της παραγωγής, οι λήψεις του σκηνοθέτη φωνάζουν «αν δεν είναι ο Robbins ο γκουρού των γκουρού, ποιος είναι;».
- Δεν θα σταθώ στο πόσο γρήγορα ο Tony «διαβάζει» κάθε άνθρωπο που στέκεται απέναντί του, για να εντοπίσει τι τον μπλοκάρει και τι χρειάζεται για να ξεμπλοκάρει.
- Δεν θα σταθώ στο ότι ο ίδιος κάνει πράγματι, ή τουλάχιστον έτσι δείχνει, όλα όσα προτείνει στους άλλους να κάνουν (το πρωινό του ritual δείχνει έναν άνθρωπο αποφασισμένο να ορίσει εκείνος πώς θα ζει: κάθε πρωί κάνει διαλογισμό και περνάει 3’ κατά τα οποία δηλώνει την ευγνωμοσύνη του για όσα έχει στη ζωή του, για άλλα 3’ προσεύχεται για τους αγαπημένους του και για άλλα 3’ εικονοποιεί τα πιο σημαντικά πράγματα που θέλει να πετύχει).


Θα σταθώ όμως σε εκείνο που μίλησε πιο πολύ σε μένα εκείνο το βράδυ βλέποντας το I Am Not Your Guru. Περνώντας μία μία τις ημέρες του σεμιναρίου, δάκρυσα βλέποντας ανθρώπους με σκυμμένους ώμους να ξαναβρίσκουν τη δύναμη και την πυγμή τους. Δάκρυσα παρακολουθώντας αληθινά πονεμένους ανθρώπους να ξαναστέκονται στα πόδια τους και αμέτρητους συμμετέχοντες να δακρύζουν κι οι ίδιοι με όσα εκτυλίσσονταν στην κατάμεστη αίθουσα. Δάκρυσα συνειδητοποιώντας πως όλα καταλήγουν σε ένα μόνο πράγμα: αν έχεις αγάπη στη ζωή σου, έχεις όλα όσα χρειάζεσαι. Κι αν δεν έχεις, μπορείς να τη βρεις. 

Φτάνοντας πια στην τελευταία μέρα του σεμιναρίου, το σκηνικό γίνεται πιο ατμοσφαιρικό, πιο εσωτερικό. Τα high-five, τα χειροκροτήματα και οι μουσικές σβήνουν, τα φώτα χαμηλώνουν. Ο Robbins ζητάει από το κοινό να κλείσει τα μάτια. Να γυρίσει καθένας στην πρώτη του ανάμνηση. Κι έπειτα, να σκεφτεί τρεις στιγμές από ολόκληρη τη ζωή του για τις οποίες είναι αληθινά ευγνώμων.
Ό,τι λάθη κι αν έκανε μέχρι τώρα ο σκηνοθέτης Joe Berlinger του τα συγχωρώ. Εδώ έχει κάνει ό,τι έπρεπε να κάνει. Αν πριν δάκρυσα μία φορά (δύο, τρεις…), τώρα κλαίω με λυγμούς. Αυτή τη φορά είναι από συγκίνηση. 

Έχω γράψει στο παρελθόν ότι «τα σεμινάρια αυτοβελτίωσης που μπορεί κανείς να βρει αυτές τις μέρες είναι άπειρα, όπως και τα self-help βιβλία. Υπάρχουν όμως κάποιες πανεύκολες, ανέξοδες και απόλυτα αποτελεσματικές τεχνικές που μπορούν να μας βοηθήσουν να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη, να σταματήσουμε τις αρνητικές σκέψεις και να νιώθουμε καλά. Και η ευγνωμοσύνη είναι σίγουρα μία από αυτές τις τεχνικές». Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο κάθε βράδυ όταν ξαπλώνω σημειώνω νοερά τρεις στιγμές από ολόκληρη την ημέρα για τις οποίες νιώθω ευγνώμων. Και τις ξαναζώ.

Αυτή τη φορά όμως, επιστρατεύεται το βαρύ πυροβολικό. Οι τρεις στιγμές δεν είναι τρεις όμορφες στιγμές μέσα στη μέρα. Είναι μεγάλες, τις περίμενα καιρό, δούλεψα γι’ αυτές μήνες ή και χρόνια, και ήρθαν, είναι σημεία-σταθμοί στη ζωή μου. Και το σημαντικότερο, είναι στενά συνδεδεμένες με ανθρώπους που αγαπώ.

Εκείνο το βράδυ έκανα restart. Πήγα πίσω στο χρόνο, ένιωσα, και ξαναγύρισα στο τώρα, πιο δυνατή, πιο χαρούμενη, πλήρης και πολύ συγκινημένη. Σχημάτισα έναν κύκλο γύρω μου, έκλεισα απέξω όλα όσα με προβλημάτιζαν και κράτησα μέσα μόνο φως. Στο ημερολόγιο ευγνωμοσύνης μου εκείνο το βράδυ μπήκε και ο «Τόνι», ο Μιχάλης που φρόντισε να το δούμε παρέα, όπως παρέα βαδίζουμε μια ζωή, η Μάρεα που μας το πρότεινε, η Δανάη κι ο Αλέξης που τους κάλεσα και ήρθαν, πολλοί φίλοι και αγαπημένα άτομα της οικογένειάς μου.

Είμαι σίγουρη πως όποιος παρακολούθησε το I Am Not Your Guru εκείνο το βράδυ πήρε και κάτι διαφορετικό, έβγαλε και τα δικά του συν και πλην. Για μένα όμως τα συν ήταν τόσο πολύτιμα ώστε πρόθυμα γυρίζω την πλάτη στα μείον, περιμένοντας πια με ανυπομονησία να δω τον Robbins live στο Λονδίνο τον επόμενο Απρίλιο. Until we meet (again), talented Mr. Robbins!