Η ομορφιά της ζωής δεν είναι για να την κρατάς, είναι για να τη μοιράζεσαι! Μα χρειάζεται να «γεμίσεις» πρώτα εσύ για να τη μοιραστείς.


Τι στο καλό συμβαίνει και τόσες γυναίκες, κυρίως στο εξωτερικό, έχουν αρχίσει και ποστάρουν η μία μετά την άλλη άρθρα γι’ αυτό που φαίνεται να είναι το νέο trend, για την τάση του «να μη σου καίγεται καρφάκι»; 

Αυτό άρχισα να αναρωτιέμαι όταν μια αγαπημένη φίλη ανέβασε στο Facebook post στο οποίο μια δημοσιογράφος αποφάσισε να εφαρμόσει την self-help μέθοδο που περιγράφει η Sarah Knight στο (χιουμοριστικό, δεν λέω…) βιβλίο της The Life-Changing Magic of Not Giving a F*ck. Οι οδηγίες ήταν σαφείς, ξεκάθαρες και πολύ απλές: σταμάτα να σε νοιάζει. 

Και μέχρι ένα σημείο τα πηγαίναμε καλά, εγώ και το άρθρο, εγώ και η μέθοδος του να μη σε νοιάζει. Σχεδόν ταυτίστηκα με τη συγγραφέα όταν σταματώντας να τη νοιάζει τι θα σκεφτούν οι άλλοι για εκείνη, άφησε το σπίτι ακατάστατο την ημέρα που θα ερχόταν η καινούρια καθαρίστρια και αντί γι’ αυτό, έκανε δώρο στον εαυτό της μια βόλτα με τα πόδια, για «αποσυμπίεση» από τη δουλειά.


Όταν όμως άρχισα να διαβάζω για αρνητικές απαντήσεις στα baby showers φίλων, απλώς και μόνο «επειδή δεν γουστάρω», ένιωσα τα φρύδια μου να σμίγουν.

Λίγες μέρες μετά, ψάχνοντας λίγο παραπάνω, βρήκα κι ένα παρόμοιο άρθρο, στη Vogue, και ένα ακόμα και ένα δεύτερο βιβλίο και ένα τρίτο… Κι έπειτα άρχισα να παρατηρώ όλο και περισσότερες φίλες μου να ποστάρουν στο Facebook φωτογραφίες με γυρισμένες πλάτες, ανάλογες χειρονομίες και τεράστια «stop giving a f*ck» γραμμένα με καλλιγραφικές γραμματοσειρές, λες και μιλούν για την ομορφιά της ζωής.

Από πότε η αδιαφορία κάνει τη ζωή πιο όμορφη; 

Με ποιον τρόπο ακριβώς υποτίθεται ότι σταματώντας να νοιαζόμαστε θα νιώσουμε καλύτερα;

Από πότε το να μη σου καίγεται καρφάκι έγινε trend; 

Από πότε η παιδική μου φίλη, εκείνη που ξέρω ότι ακόμα κι από την άλλη άκρη της γης όπου μένει θα ανάψει υπολογιστή αργά το βράδυ για να μιλήσουμε στο Skype αν της το ζητήσω, από πότε ξαφνικά αποφάσισε να μην της καίγεται καρφάκι;

Τι συμβαίνει και οι γυναίκες σήμερα θέλουν να τα τινάξουν όλα στον αέρα, να τα γράψουν όλα και όλους στα παλιά τους τα παπούτσια, δηλώνοντας αγανακτισμένες ότι απλώς δεν τις νοιάζει πια; 

Ναι, είναι ολοφάνερο: τα τινάζουν όλα στον αέρα και γυρνούν επιδεικτικά την πλάτη όταν για χρόνια έχουν μάθει να δίνουν σε όλους εκτός από τον εαυτό τους. Όταν για χρόνια βάζουν άλλων τις ανάγκες πάνω από τις δικές τους κι ακούν χιλιάδες «θέλω» απ’ έξω, μα τα δικά τους τα φιμώνουν.  Όταν μια ζωή στηρίζουν, βοηθούν, προσφέρουν σε όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό τους.

Το να μη σου καίγεται καρφάκι έγινε trend όταν δίνοντας στους άλλους ξεχάσαμε να κρατήσουμε και λίγο για τον εαυτό μας. 

-Μα, φίλη μου, είναι τόσο κόντρα στη φύση σου όλο αυτό. 

-Δεν είναι στη φύση καμιάς γυναίκας να στερεύει, να μην έχει να δώσει στον εαυτό της γιατί τα έχει δώσει όλα σε άλλους.

-Ναι, για να δώσεις, πρέπει πρώτα να έχεις.

-Τότε επιλέγω να έχω. Να κρατώ για μένα. Τόσο σφιχτά που κανείς δεν θα μπορεί ν’ ανοίξει τις γροθιές μου. 

-Κι αν κλείσεις τις γροθιές σου, πώς θα ανοίγεις την αγκαλιά σου; 

-Δεν ξέρω, θα σκάσω. Με πιάνει ασφυξία. 

-Γέμισε, λοιπόν, αγαπημένη μου. Κι όταν νιώσεις εσύ γεμάτη, άνοιξε τα χέρια σου και άπλωσε όλα τα πολύτιμα που έχεις μέσα σου. Δώσε και στους άλλους. Κάνε αυτό που ξέρεις να κάνεις καλά. Να νοιάζεσαι, να προσφέρεις, να βοηθάς.  

Δεν είναι στη φύση καμιάς γυναίκας να στερεύει, να μην έχει να δώσει στον εαυτό της γιατί τα έχει δώσει όλα σε άλλους. Ούτε όμως είναι στη φύση καμιάς γυναίκας να μη νοιάζεται. Εσύ που έχεις πονέσει με τον πόνο μιας φίλης, ενός συντρόφου ή του παιδιού σου, ξέρεις πολύ καλά τι εννοώ. Εσύ που ακύρωσες μια εκδρομή για να μείνεις με το σύντροφό σου όταν δεν ήταν καλά ψυχολογικά, ξέρεις τι εννοώ. Εσύ που πολύ πριν γίνεις μαμά, πήγες στο παιδικό πάρτι της κολλητής σου ενώ ήξερες ότι είχες χιλιάδες άλλα καλύτερα πράγματα να κάνεις, μόνο και μόνο γιατί ήξερες πόσο μετρούσε αυτό για τη φίλη σου, ξέρεις τι εννοώ.

Είναι στη φύση μας εμείς οι γυναίκες να νοιαζόμαστε, ν’ αγκαλιάζουμε και ν’ ακούμε. Να είμαστε εκεί για όσους αγαπάμε – αρχίζοντας από τον εαυτό μας. Η ομορφιά της ζωής δεν είναι για να την κρατάς. Είναι για να τη μοιράζεσαι.

* Χάρηκα πολύ όταν έμαθα ότι μια άλλη, αγαπημένη φίλη, η Ανδριανή Γκομώλη έγινε κι εκείνη μέντορας στο Women on Top, ένα δίκτυο γυναικών οι οποίες μοιράζονται εθελοντικά τη δική τους πολύτιμη επαγγελματική εμπειρία για να βοηθήσουν άλλες γυναίκες να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Μου άρεσε η εικόνα που έφτιαξα στο νου μου διαβάζοντας στο σάιτ τους ότι «μια μέντορας κάνει την εμπειρία της σκαλοπάτι για ν’ ανέβεις εσύ λίγο πιο εύκολα, λίγο πιο ψηλά».

** Προς υπεράσπιση της όλης φιλοσοφίας που περιγράφει η Sarah Knight στο βιβλίο της, η ουσία πράγματι δεν είναι στο να γράψεις στα παλιά σου τα παπούτσια τους πάντες και τα πάντα, αλλά στο να μάθεις να ξεχωρίζεις σε τι και ποιον αληθινά αξίζει να δίνεις την ενέργεια, το χρόνο και εν τέλει την αγάπη σου.