Και το παιχνίδι είναι σίγουρα ο γρηγορότερος δρόμος για να την (ξανα)βρεις.


«Όλοι οι μεγάλοι ήταν κάποτε παιδιά, αλλά μόνο λίγοι το θυμούνται». Πολλά ξεχνάμε μεγαλώνοντας (και πολλά από αυτά μπορεί σίγουρα να μας τα θυμίσει Ο Μικρός Πρίγκιπας), αλλά εγώ εκείνο που θυμήθηκα ξανά μετά από τρεις εβδομάδες κλεισμένη στο σπίτι με διπλή δόση γρίπης είναι πόσο καλά νιώθεις όταν παίζεις. Με πόση χαρά φορτίζεις την καρδιά σου όταν καταφέρνεις να κάνεις ένα «αγαλματάκι» να ξεσπάσει σε τρανταχτά γέλια και να κουνηθεί στο «Ένα-δύο-τρία, κόκκινο φως» και από πόσες έγνοιες καταφέρνεις να αποφορτιστείς με ένα καλό παιχνίδι UNO που, ενώ φαίνεται πανευκολάκι, τελικά βρίσκεσαι να χάνεις παταγωδώς, αφού έχεις έρθει πάνω από πέντε φορές στο παρά πέντε να ρίξεις την τελευταία σου κάρτα.

Το πόσο καλό κάνει σε εμάς τους ενήλικες το παιχνίδι το έχουν μελετήσει εκατοντάδες ψυχολόγοι και λοιποί ειδικοί σε αναρίθμητες μελέτες. Αυξάνει τη δημιουργικότητά μας, μειώνει το στρες, τονώνει την αισιοδοξία μας, βελτιώνει τις νοητικές μας λειτουργίες και μας «δένει» με τους άλλους, ενώ πολλοί ισχυρίζονται ότι βοηθάει ακόμα και το ανοσοποιητικό μας σύστημα (σημείωση προς τον εαυτό μου: την επόμενη φορά που κάποιο από τα παιδιά θα αρρωστήσει, να χορηγήσω διπλή δόση παιχνιδιού).

Δεν έχουμε όμως όλοι εμείς «οι μεγάλοι» παιδιά που, θέλουμε-δεν θέλουμε, μας ξεκολλάνε από τις οθόνες μας για ένα 20λεπτο καθαρού, ανενόχλητου και απόλυτα stress-free παιχνιδιού. Ούτε έχουμε πάντα όλοι εμείς «οι μεγάλοι με παιδιά» τη δυνατότητα αυτό το μίνιμουμ 20λεπτο παιχνιδιού να είναι πραγματικά καθαρό, ανενόχλητο και απόλυτα stress-free, χωρίς «διάλειμμα για να δω ένα σημαντικό μήνυμα» ή «να τσεκάρω λίγο το φαγητό».

Όμως το παιχνίδι κάνει τη ζωή πιο γλυκιά: γαληνεύει το νου, μαλακώνει την καρδιά και μας δίνει μπόλικη ενέργεια για να τα βγάζουμε πέρα στην καθημερινότητά μας, έχουμε-δεν έχουμε παιδιά. Γι’ αυτό αξίζει να το βάλουμε στη ζωή μας, έχουμε-δεν έχουμε παιδιά. Αυτό δεν είχε πει και ο George Bernard Shaw; «Δεν σταματάμε να παίζουμε γιατί μεγαλώνουμε. Μεγαλώνουμε γιατί σταματάμε να παίζουμε»…



5 ΤΡΟΠΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙΣ ΠΑΙΔΙ  

1. Οργάνωσε βραδιές με επιτραπέζια με φίλους (ή με τα παιδιά)
Ποτέ δεν ήμουν λάτρης της Μονόπολης, αλλά μέχρι η Δανάη και ο Αλέξης να μεγαλώσουν τόσο ώστε να μπορούμε να παίζουμε επιτραπέζια, όλο αυτό μου είχε λείψει τόσο που πλέον μπορεί και να προτείνω μόνη μου μια αναμέτρηση στη (φρικτή) Monopoly Frozen. Αν είσαι γονιός, που όπως κι εγώ έχεις ξεχάσει πια πώς παίζονται οι Άποικοι του Κατάν και πώς μοιάζει το ταμπλό του Risk, να θυμάσαι πως η παντομίμα είναι σαν το ποδήλατο, δεν ξεχνιέται όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει. Αν δεν έχεις παιδιά, αλλά και πάλι δεν θυμάσαι τι σημαίνουν τα αρχικά RPG, αντί να βγείτε για ποτό, οργάνωσε μια βραδιά με επιτραπέζια. Το πιθανότερο είναι να μην μείνετε στη μία ;-)

2. … και με συναδέλφους
Μπορεί το εργασιακό σου περιβάλλον να μην θυμίζει σε τίποτα τα γραφεία της Google, όπου οι εργαζόμενοι (σχεδόν επιβάλλεται να) φτιάχνουν Lego όσο δουλεύουν ή να κάνουν διάλειμμα για μπιλιάρδο και να παίξουν με τα σκυλιά που φιλοξενούνται στις εγκαταστάσεις, μπορείς όμως να μαζέψεις μια ομάδα από το γραφείο και να πάτε για paintball. Ή για ομαδική μαγειρική. Ή σε ένα από τα (πολλά πλέον) escape rooms. Θα γνωριστείτε καλύτερα, θα συνεργάζεστε καλύτερα και τη Δευτέρα στη δουλειά τα σκυθρωπά πρόσωπα θα είναι σίγουρα λιγότερα.

3. Πάρε μαθήματα από τους ειδικούς: τα παιδιά
Αν δεν έχεις εσύ ο ίδιος παιδιά, την επόμενη φορά που θα πας στον αδερφό σου, άφησε για 10’ τον καφέ να περιμένει, βγάλε τα παπούτσια σου και ακολούθησε τα ανίψια σου στο playroom, παίξε με τα τουβλάκια, τα playmobil και τα φωτόσπαθα, κρυφτό, αγαλματάκια ακούνητα, μήλα, κορόιδο… Το μυστικό είναι (αυτό αφορά και τους γονείς) να αφήσεις το κινητό στην τσάντα ή το μπουφάν, να μπλοκάρεις από το ακουστικό σου πεδίο οποιαδήποτε ενήλικη φωνή και να κρατήσεις νοερές σημειώσεις από τους ειδικούς στο πώς να ζεις τη στιγμή. Οι αμέσως επόμενοι «ειδικοί» ξέρεις ποιοι είναι, έτσι; (τα κατοικίδιά μας <3)

4. Κάνε παρέα με ζωντανούς ανθρώπους…
…που έχουν την περιέργεια να δοκιμάζουν καινούργια πράγματα και είναι ανοιχτοί σε νέες εμπειρίες. Παιχνίδι είναι και το μπάσκετ ή το πόλο, ένα ομαδικό σπορ, αρκεί να είναι όλοι εκεί για να περάσουν καλά και όχι για να ανταγωνιστούν ο ένας τον άλλο.

5. Πάρε ένα βιβλίο ζωγραφικής για ενήλικες
Πέρσι τέτοιο καιρό, όπως επιβεβαίωνε και το CNN, ένα outsider έκανε την εμφάνισή του στα best sellers. Πιο ψηλά και από το The Martian του Andy Weir που στην κινηματογραφική του εκδοχή μάλλον θα το δούμε και στα Όσκαρ και ακόμη ψηλότερα από την εκδοχή του Christian για το 50 Shades of Grey, βρέθηκαν στο top-10 των πωλήσεων του Amazon όχι ένα ούτε δύο, αλλά πέντε (5/10!) βιβλία ζωγραφικής για ενήλικες. Το φαινόμενο της πρωτοπόρου στο είδος, της Johanna Basford (Μαγεμένο Δάσος, Μυστικός Κήπος, Απέραντος Ωκεανός), έχουν φέρει στην Ελλάδα οι Εκδόσεις Ψυχογιός, στο site των οποίων μαθαίνουμε ότι «το νέο ρεύμα στο βιβλία για καλύτερη ποιότητα ζωής που έχει σαρώσει την Ευρώπη και την Αμερική είναι η ζωγραφική μοτίβων» και ότι «σε πολλές εταιρείες τα τμήματα ανθρώπινου δυναμικού συστήνουν στους εργαζόμενους να έχουν ένα τέτοιο βιβλίο ζωγραφικής για μερικά λεπτά χαλάρωσης και δημιουργικότητας, όταν νιώθουν αγχωμένοι».

Η χαρά είναι μια επιλογή, και μάλιστα σπουδαία, για το πώς θα ανταποκριθείς σε αυτό που λέγεται ζωή… Και το παιχνίδι είναι σίγουρα ο γρηγορότερος δρόμος για να την (ξανα)βρεις.